∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι η πανσπερµία µικρών αγροτικών µονάδων, προσωπικού χαρακτήρα, τείνει να δώσει τη θέση της σε µια κυρίαρχη κατηγορία πολύ λίγων ανά περιοχή, µεγάλων ωστόσο αγροτικών επιχειρήσεων που εξελίσσονται µε θεαµατικό τρόπο και σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις καλοκουρδισµένες φάρµες της Βόρειας Ευρώπης.
Η εξέλιξη πηγαίνει µαζί µε τις αλλαγές στο καλλιεργητικό χαρτοφυλάκιο των µονάδων. Νέες δυναµικές καλλιέργειες όπως π.χ. τα ακτινίδια δίνουν βροντερό παρών στις διεθνείς αγορές και νέα ταυτότητα στην ελληνική γεωργία.
Την ίδια στιγµή, στην κτηνοτροφική παραγωγή και ειδικότερα στην προβατοτροφία, τα µεγάλα τσελιγκάτα µετακινούµενων και µη κοπαδιών ελευθέρας βοσκής, έχουν δώσει τη θέση τους στις εντατικές εκτροφές κλειστού τύπου, µε νέες ράτσες ζώων υψηλών αποδόσεων και φυσικά µε εξοπλισµό τελευταίας τεχνολογίας για τη σίτιση και το άρµεγµα.
Έτσι, παρά τις αβεβαιότητες των αγορών και τη σαφή µείωση των κοινοτικών ενισχύσεων και ειδικά της ενιαίας ενίσχυσης, οι επενδύσεις στους παραπάνω κλάδους είναι συνεχείς και η αποδοτικότητα αυτών των επιχειρήσεων µεγάλη. Λαµπρά παραδείγµατα ως προς τη δοµή των εκµεταλλεύσεων συναντά κανείς και στις ανοιχτές καλλιέργειες, ωστόσο, εδώ, η αναλογία αυτών που προκόβουν και αυτών που φυτοζωούν είναι ένα προς είκοσι.
Έτσι σε κάθε χωριό που µέχρι τα τέλη του προηγούµενου αιώνα υπήρχαν 60 βιώσιµοι αγρότες µε 100 και 200 στρέµµατα γης, σήµερα πιστοποιούν ελπιδοφόρο µέλλον όχι περισσότερες από 3 µεγάλες αγροτικές εκµεταλλεύσεις. Εκεί συγκεντρώνεται η αγροτική γη, εκεί αξιοποιούνται τα προγράµµατα, εκεί γίνονται και οι µεγάλες επενδύσεις σε µηχανήµατα και εξοπλισµό.
Το θέµα που γεννάται είναι, τι θα γίνεται µε όλους τους άλλους. Η αλήθεια είναι πως ένα µεγάλο µέρος των αγροτικών εκµεταλλεύσεων που δεν ακολουθεί τον παραπάνω βηµατισµό, ανήκει σε αγρότες κάποιας ηλικίας οι οποίοι ούτως ή άλλως έχουν µπει σε πορεία εξόδου από το επάγγελµα. Χωρίς, ισχυρή οικονοµική βάση, µε παρωχηµένο τεχνολογικό εξοπλισµό και χωρίς διαδοχή (στη δουλειά) τις περισσότερες φορές, το µόνο που ενδιαφέρει είναι να κερδηθεί λίγος χρόνος, έτσι ώστε η έξοδος να είναι οµαλή και να µην αφήνει περαιτέρω υποχρεώσεις (άπλυτα πιάτα). Αυτό το παιχνίδι µε το χρόνο, πιθανόν να κρίνει εν πολλοίς και την κοινωνική συνοχή στην ύπαιθρο.
10-12-2024 11:20Ι. Π.
Σεβαστή η αφετηρία και ο προορισμός της σκέψης σας κύριε Πανάγο. Όμως καθώς υιοθετούμε το Βορειοαμερικανικό μοντέλο των μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων και των εντατικών εκτροφών κλειστού τύπου πρέπει να αναλογιστούμε: α) Ποια είναι η ποιότητα της τροφής που φτάνει σήμερα στο τραπέζι των κατοίκων της Βορείου Αμερικής και ολόκληρης της δύσης. β) Για πόσο καιρό η αποδοτικότητα των επιχειρήσεων αυτών θα παραμείνει ελκυστική; Σήμερα τη συγκρίνουμε στην Ελλάδα με την αποδοτικότητα των μικρών διάσπαρτων επιχειρήσεων μικρού μεγέθους του παρελθόντος. Στην Βόρειο Αμερική που αναφέρετε, είναι όλοι οι κτηνοτρόφοι και όλοι οι παραγωγοί ευχαριστημένοι με το μοντέλο των οικονομιών κλίμακας και εντατικής εκμετάλλευσης του φυτικού και ζωικού κεφαλαίου; γ) Όπως πολύ σωστά αναφέρετε, τι θα γίνει με τους υπόλοιπους όταν η πορεία εξόδου μπορεί να έχει ορίζοντα δεκαετίας;
Απάντηση