Γνώμες

Σε έναν κόσµο που διχάζεται από συγκρούσεις µεγάλων δυνάµεων, οικονοµική αποσύνδεση, υψηλό πληθωρισµό και ανησυχίες ότι τα συµφέροντα του κεφαλαίου προηγούνται εκείνων των εργαζοµένων, µπορεί να κάνει την εµφάνισή του ένας προφανής εχθρός: η τεχνολογία.

Παρατηρώντας την πρόσφατη ιστορία, µετά την κατάρρευση της εγχώριας χρηµατιστηριακής αγοράς κατά την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, κυρίως όµως µετά την οικονοµική χρεοκοπία της χώρας προ 12ετίας περίπου, το ενδιαφέρον των «διαµεσολαβητών» αστικής προέλευσης µεταφέρθηκε στις αγροτικές επιδοτήσεις.

Η αγροτική πλευρά των διαπραγµατεύσεων για την ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει µε σαφή τρόπο ότι η Κοινή Αγροτική Πολιτική δεν είναι πλέον και τόσο ελκυστική.

Η Ιαπωνία επέστρεψε, η Κίνα τελείωσε. Μόλις πριν από λίγα χρόνια, ένας τέτοιος ισχυρισµός θα είχε απορριφθεί χωρίς συζήτηση.

Μία «γεωπολιτική» Κοµισιόν ευαγγελιζόταν η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν το 2019, όταν αναλάµβανε για πρώτη φορά την προεδρία της εκτελεστικής εξουσίας στην ΕΕ.

Η Κοινή Γεωργική Πολιτική δεν περνάει και τις καλύτερες µέρες της. Ο δυναµισµός της ατονεί και ο προϋπολογισµός της µειώνεται. Μάλιστα, τα µπρος πίσω της τελευταίας µεταρρύθµισης ειδικά όσον αφορά την «πράσινη συµφωνία», ραγίζουν την εικόνα της και αποδυναµώνουν την απήχησή της.

Ένας σοβαρός κίνδυνος για την αγροτική οικονοµία τον τελευταίο καιρό έχει να κάνει µε την απόλυτη διολίσθηση του κράτους σε µια επιδοµατική λογική, η οποία οδηγεί σε αναίτιο εφησυχασµό ένα πολύ µεγάλο µέρος των αγροτών, κάνοντάς τους επί της ουσίας να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, περιµένοντας την ελεηµοσύνη του κράτους.

Ο Janan Ganesh, ένας συχνά πρωτότυπος αν όχι και εικονοκλάστης αρθρογράφος, αναρωτήθηκε γιατί οι κακές κυβερνήσεις, όπως για παράδειγµα οι λαϊκιστικές, δεν φαίνεται να υπονοµεύουν την οικονοµική ανάπτυξη, τουλάχιστον βραχυπρόθεσµα. Αυτό µας δίνει µια καλή ευκαιρία να ξαναδούµε όσα δεν µπορούν να αποδείξουν οι επιδόσεις του ΑΕΠ.

Η ελληνική γεωργία έχει ανάγκη από ένα νέο στρατηγικό σχέδιο, που θα καθορίσει τις προτεραιότητες της αγροτικής παραγωγής για τα επόµενα χρόνια. Όλοι οι εµπλεκόµενοι οφείλουν να αντιληφθούν ότι τα οικονοµικά περιθώρια στον πρωτογενή τοµέα γίνονται πολύ ασφυκτικά και η βιωσιµότητα των εκµεταλλεύσεων εξαρτάται από τη δυνατότητά τους να αναπτύξουν νέες δοµές, να επενδύσουν σε νέες τεχνολογίες και να διαµορφώσουν νέες συνεργασίες.

Το φινάλε των φετινών αγροτικών κινητοποιήσεων στο Σύνταγµα στις 20 Φεβρουαρίου ήταν αναβαθµισµένο επικοινωνιακά. Περιλάµβανε εξέδρα οµιλητών και γιγαντοοθόνη µπροστά από την Βουλή, συνοδεία περιπολικών και τρακτέρ «βιτρίνας». Αξίζουν συγχαρητήρια στους «διοργανωτές», την «Πανελλαδική Επιτροπή Μπλόκων», η οποία χωρίς να είναι θεσµικό όργανο συναντιέται µε τον πρωθυπουργό και διοργανώνει κινητοποιήσεις από αυτές που κάθε κυβέρνηση θα ευχόταν να αντιµετωπίζει.

Αν υπάρχει ένας χώρος που γνωρίζει την τέλεια εγκατάλειψη από την πλευρά της συντεταγµένης Πολιτείας, αυτός είναι ο αγροτικός και το γιατί είναι πολύ εύκολο να απαντηθεί.

Όταν η γερµανική οικονοµία βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, η τότε κυβέρνηση σπάνια συνδύαζε την οικονοµική της δύναµη µε την πολιτική ηγεσία στο εσωτερικό ή στην ΕΕ.

Στις 17 Απριλίου 2019 η Ευρωπαϊκή Ένωση εξέδωσε την Οδηγία (ΕΕ) 2019/633 για τις Αθέμιτες Εμπορικές Πρακτικές καλώντας τα Κράτη Μέλη της να εναρμονίσουν την νομοθεσία τους στον στόχο της Οδηγίας που ήταν «η θέσπιση ελάχιστου ενωσιακού προτύπου προστασίας, εναρμονίζοντας αποκλίνοντα μέτρα των κρατών μελών που αφορούν αθέμιτες εμπορικές πρακτικές», θεσπίζοντας νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις μέχρι 1/5/2021 και εφαρμόζοντάς τες μέχρι 1/11/2021.

Τα όσα είδαµε να ξετυλίγονται την τελευταία εβδοµάδα, µε αφορµή τις συναντήσεις του πρωθυπουργού µε τους εκπροσώπους των αγροτών, δείχνουν καθαρά ότι ο αγροτικός τοµέας στην Ελλάδα δεν έχει ελπίδες να ορθοποδήσει.

Ένας τίτλος των Financial Times αναφέρει: «Το ∆ΝΤ αυξάνει τις προοπτικές ανάπτυξης της Ρωσίας καθώς ο πόλεµος τονώνει την οικονοµία».

Στις 25 Ιανουαρίου, 2024 έγινε η πρώτη σύσκεψη για τον Στρατηγικό Διάλογο για το Μέλλον της Γεωργίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το τοπίο της εργασίας µετασχηµατίζεται γρήγορα, καθώς αποµακρύνεται από τις παραδοσιακές δοµές απασχόλησης που χαρακτηρίζονται από σταθερές συµβάσεις, φυσικές εγκαταστάσεις γραφείων και άκαµπτες ιεραρχίες.

«Σε αυτή την αίθουσα, δεν υπάρχει κανείς του οποίου το γενεαλογικό δέντρο να µην απολήγει, αργά ή γρήγορα, σε αγροτικές ρίζες. Τα αγροτικά ζητήµατα έχουν µετατραπεί σε ζητήµατα ζωής και θανάτου, διατρέχοντας σαν µοτίβο τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.