Είναι ασθένεια βαριά
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι δεν έχει προηγούµενο. Κι αυτό γιατί, µια σειρά από… συγκυρίες, έχουν πάει πίσω όλες τις εισπράξεις και έχουν περιορίσει σε ασφυκτικό βαθµό τη ρευστότητα των αγροτικών εκµεταλλεύσεων. Ειδικά στις εκτατικές καλλιέργειες η κατάσταση µοιάζει απελπιστική. Ένα µεγάλο µέρος της παραγωγής στο σκληρό σιτάρι παραµένει ατιµολόγητη, καθώς το κλίµα στην αγορά καλλιεργεί ελπίδες για βελτίωση των τιµών, πράγµα που µεταθέτει και το φιξάρισµα της τιµής µε τους παραλήπτες της παραγωγής.
Την Αλεξάνδρεια που χάνεις
Στο βαµβάκι τα πράγµατα είναι ακόµα χειρότερα. Οι καλλιεργητές έρχονται από µια χρονιά µε τις τιµές σε χαµηλή πτήση και την τρέχουσα εµπορική περίοδο να οδεύει στο τέλος της, χωρίς κανείς να έχει διάθεση να κλείσει σ’ αυτά τα επίπεδα, το προϊόν που παρέδωσε ή παραδίδει ακόµα στα εκκοκκιστήρια. Παρόµοια δείχνει να είναι η κατάσταση και στο καλαµπόκι. Μπορεί οι τιµές να είναι κάπως καλύτερες, τουλάχιστον συγκριτικά µε το βαµβάκι, όµως το µεγαλύτερο µέρος της παραγωγής παραµένει αδιάθετο ή είναι απλήρωτο. Κι αυτό γιατί, οι κτηνοτρόφοι δεν εισπράττουν φέτος για το γάλα τις προκαταβολές που εισέπρατταν προηγούµενα, µε αποτέλεσµα, να δυσκολεύονται να κάνουν τις προµήθειες που θέλουν.
Γλιστράει το ελαιόλαδο
Ακόµα και στο ελαιόλαδο τα πράγµατα αρχίζουν να στριµώχνουν. Μπορεί η αγορά να έρχεται από διαδοχικά καλές χρονιές σε επίπεδο τιµών, ωστόσο, µε τη νέα ελαιοκοµική περίοδο κανείς δεν θέλει να πουλήσει, καθώς οι τιµές ακολουθούν την κατιούσα, αλλά και κανείς δεν αγοράζει, καθώς η επιδίωξη των αγοραστών είναι σαφής και έχει να κάνει µε την προσπάθειά τους να ρίξουν τις τιµές.
Παρηγοριά στο Μπαµπασίδη
Ποια είναι λοιπόν η τελευταία ελπίδα για τους παραγωγούς; Οι κοινοτικές ενισχύσεις. Τουλάχιστον αυτές που σχετίζονται µε την ενιαία ενίσχυση, που έχουν επαναλαµβανόµενο χαρακτήρα και που συνδέονται µε συγκεκριµένες καταληκτικές προθεσµίες. Έλα όµως που κι εδώ… βασιλεύει ο Μπαµπασίδης. Ένας ΟΠΕΚΕΠΕ ανερµάτιστος, χωρίς αξιόπιστη υπηρεσιακή δοµή, χωρίς σοβαρή διοίκηση και µε έναν «τεχνικό σύµβουλο» που κοιτάζει µόνο πως θα «αρµέξει» τους αγρότες και το κράτος.
Αν δεν θερίσω ό,τι έσπειρα...
Μπορεί οι επιδοτήσεις να µη σώζουν την κατάσταση και να αποτελούν… παρηγοριά στον άρρωστο, είναι όµως σ’ αυτή τη φάση της οικονοµικής µεγάλης δυσπραγίας αγροτών και εκµεταλλεύσεων, είναι µια κάποια… θεραπεία. Είναι τουλάχιστον, το αυτονόητο. Καθώς τα κοινοτικά χρήµατα είναι εκεί και περιµένουν (τουλάχιστον υποτίθεται ότι περιµένουν). Γι’ αυτό και ο Οργανισµός Πληρωµών συγκεντρώνει όλα τα βέλη. Γιατί, αυτό που θα έπρεπε να είναι το πρώτο και ασφαλέστερο µέσο στήριξης, γίνεται «εργαλείο» εµπαιγµού των αγροτών και αδιαφορίας για το µέλλον της αγροτικής οικονοµίας και κοινωνίας. Αυτό που δεν γίνεται βέβαια αντιληπτό σε επίπεδο ιθυνόντων, είναι ότι, η κατάρρευση της πρωτογενούς παραγωγής σε µια χώρα µε τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, µπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση των πάντων.
