Το ολοκαίνουγιο εργοστάσιο λιπασµάτων της Yara Ελλάς στο Βόλο, όπως και η αναγεννηµένη από τις στάχτες προσπάθεια της ζυθοποιίας EZA στην Αταλάντη, είναι δύο λαµπρά παραδείγµατα για το πώς, όταν υπάρχει σχέδιο και επιµονή στον στόχο, όλα βρίσκουν το δρόµο τους.
Αντίστοιχα, η περίπτωση των περιβόητων Σχεδίων Βελτίωσης, οι συνεχείς αλλαγές στο θεσµικό πλαίσιο για τη διαµόρφωση των φακέλων και οι διαδοχικές παρατάσεις στις προθεσµίες υποβολής των αιτήσεων, αντιπροσωπεύουν το δύσκαµπτο κράτος και τις µικροπολιτικές αγωνίες του κάθε κοµµατάρχη.
Η τελευταία προγραµµατική περίοδος άρχισε το 2014, σήµερα οδεύουµε στο 2018 και οι ίδιοι οι ιθύνοντες δεν είναι σίγουροι αν µέχρι το καλοκαίρι του 2019, δηλαδή έναν χρόνο πριν από την λήξη του τρέχοντος προγράµµατος, θα έχουν γίνει οι αξιολογήσεις των φακέλων που µε χίλια βάσανα έγιναν αποδεκτοί την περασµένη εβδοµάδα.
Υπέβαλαν αίτηµα χρηµατοδοδότησης από το πρόγραµµα 15.000 αγρότες και θα «περάσουν», βάσει του σχεδιασµού, όχι περισσότεροι από 5.000 υποψήφιοι. Τα χρηµατοδοτικά εργαλεία παραµένουν γράµµα κενό, η εκχώρηση της ενίσχυσης, ως µέσο διευκόλυνσης των επενδυτών, πηγαίνει... περίπατο, το µόνο που µένει, είναι επί πλέον κονδύλι για υπερωρίες στους αξιολογητές, µήπως και καταφέρουν να δώσουν τα πορίσµατά τους µέχρι τα µέσα του επόµενου έτους.
Συνέπεια όλων αυτών βέβαια, είναι, η αγορά αγροτικών µηχανηµάτων να παραµένει καθηλωµένη, ο αναπτυξιακός σχεδιασµός των αγροτικών εκµεταλλεύσεων να καρκινοβατεί και το κράτος να ψάχνει για έσοδα.
Agrenda
