Απορρίπτοντας τον DBP για «σοβαρές αποκλίσεις» από τις συστάσεις του Ecofin στις 13 Ιουλίου 2018, η Κοµισιόν παίρνει ένα άνευ προηγουµένου µέτρο στο πλαίσιο της διαδικασίας για το ευρωπαϊκό εξάµηνο. Στην γνωµοδότησή της στις 23 Οκτωβρίου, η Κοµισιόν αντιτίθεται στον ιταλικό DBP για τέσσερις βασικούς λόγους: 1. Ότι ο DBP έχει ανοιχτά εγκαταλείψει την πορεία σύγκλισης προς µια δηµοσιονοµική ισορροπία του δηµοσίου τοµέα, σχεδιάζοντας στην πραγµατικότητα µια αύξηση της τάξης του 1,4% του ΑΕΠ σε σχέση µε τις προηγουµένως συµφωνηθείσες δεσµεύσεις. 2. Ότι το ανεξάρτητο γραφείο προϋπολογισµού της Βουλής έχει αρνηθεί να επικυρώσει τις ονοµαστικές προβλέψεις ανάπτυξης, οι οποίες υπερβαίνουν το µέγιστο διάστηµα εµπιστοσύνης της επιτροπής του ΡΒΟ των εµπειρογνωµόνων, κατά 1%. 3.Ότι, εποµένως, ο δηλωµένος στόχος στο DBP για µείωση του δηµοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν είναι αξιόπιστος. 4. Ότι η απόφαση της ιταλικής κυβέρνησης να αυξήσει το έλλειµµα του δηµοσίου τοµέα εγείρει το ερώτηµα της βιωσιµότητας του ιταλικού χρέους που θα µπορούσε να δηµιουργήσει αρνητικές επιδράσεις στην υπόλοιπη ευρωζώνη και στην ΕΕ.
Στην ιταλική κυβέρνηση έχει δοθεί τρεις εβδοµάδες χρόνος να αντιδράσει. [...]. Εφόσον η Κοµισιόν έχει καταστήσει σαφές ότι δεν θα δεχθεί τον τρέχοντα DBP, το µεγάλο ερώτηµα είναι εάν η κυβέρνηση σκοπεύει πραγµατικά να φέρει την αµφισβήτηση των ευρωπαϊκών κανόνων στο σηµείο που να αµφισβητεί και την παρουσία της στην ευρωζώνη και την ΕΕ ή εάν απλώς δοκιµάζει το έδαφος για να δει πόσο µακριά µπορεί να προχωρήσει προτού επιστρέψει από το χείλος του γκρεµού.[...]Ασφαλώς, εάν επιδεινωθεί η κρίση εµπιστοσύνης στις αγορές, και αυξηθεί το φάντασµα της απώλειας της πρόσβασης στην αγορά, τότε η επιστροφή στη λογική για την ιταλική κυβέρνηση θα χρειαστεί να περάσει από µια «στιγµή ΣΥΡΙΖΑ», όταν το κλείσιµο των τραπεζών υποχρέωσε την ελληνική κυβέρνηση να πάει πίσω στις Βρυξέλλες και να αποδεχθεί σκληρούς οικονοµικούς όρους το 2015. Το πρόβληµα µε αυτό το σενάριο είναι ότι, σε αντίθεση µε το Νοέµβριο του 2011 όταν οι πιέσεις της αγοράς οδήγησαν στην παραίτηση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι και αντικατάσταση του από τον Μόντι, δεν υπάρχει πολιτική εναλλακτική να ηγηθεί µιας κυβέρνησης πιο δεκτικής στις απαιτήσεις της.
*Οικονοµολόγου, Επίτιµου καθηγητή στο Κολέγιο της Ευρώπης
