Κι όµως, αν κρίνει κάποιος από τη ∆ήλωση που προετοιµάστηκε καθώς και το κείµενο για τους υποτιθέµενους στρατηγικούς στόχους για την επόµενη πενταετία αυτό που προκύπτει είναι ότι η Ένωση εµφανίζεται να µη διαθέτει ούτε συγκεκριµένο συνολικό προσανατολισµό ή όραµα ούτε ξεκάθαρους στρατηγικούς στόχους. Στη ∆ήλωση τονίζονται µάλλον τα αυτονόητα και τετριµµένα. Ότι δηλαδή οι ηγέτες δεσµεύονται να στηρίξουν µια ενιαία, ενωµένη Ευρώπη η οποία θα λαµβάνει συλλογικές αποφάσεις και θα εργάζεται για την ασφάλεια των πολιτών και την προοπτική των µελλοντικών γενεών. Απαριθµούνται σειρά δεσµεύσεων αλλά πάνω στο απολύτως αυτονόητο. Η µελλοντική στρατηγική Ατζέντα των Ηγετών, ένα κείµενο τεσσάρων βασικών αξόνων είναι σηµαντική όχι τόσο για αυτά που περιλαµβάνει όσο για όσα παραλείπει ή υποβαθµίζει. Επισηµαίνω τρεις τουλάχιστον κύριους στρατηγικούς στόχους που υποβαθµίζονται ενώ εξακολουθούν να παραµένουν κρίσιµα έγκυροι: Η ολοκλήρωση της ΟΝΕ, η προικοδότηση της Ένωσης µε ένα νέο ισχυρό πολυετές δηµοσιονοµικό πλαίσιο, η νέα διεύρυνση προς τις χώρες των ∆. Βαλκανίων.
α) Ολοκλήρωση της ΟΝΕ: Παρά τα ορισµένα βήµατα που έγιναν στη διάρκεια της κρίσης για τη βελτίωση της ευρωζώνης, η ΟΝΕ παραµένει εν πολλοίς ένα ατελές αρχιτεκτόνηµα.[...]. β) ∆ηµοσιονοµικό Πλαίσιο για την περίοδο 2021-2027: βρίσκεται σε µια αποτελµατωµένη διαπραγµάτευση εδώ και καιρό. [...] γ) ∆ιεύρυνση της Ένωσης προς τις χώρες των ∆υτικών Βαλκανίων και ίσως την Τουρκία: αυτό το στρατηγικό σχέδιο φαίνεται τώρα να παγώνει. [...]. Η εγκατάλειψη όµως του σχεδίου για τη διεύρυνση θα αποτελούσε µείζον στρατηγικό λάθος από πλευράς Ένωσης. Καθώς θα αφαιρούσε ένα ισχυρό κίνητρο για τις χώρες της περιοχής να προχωρήσουν στις µεταρρυθµίσεις αλλά και να ξεπεράσουν οριστικά τον κίνδυνο να διολισθήσουν σε νέες συγκρούσεις.
*Oµότιµος καθηγητής Πανεπιστηµίου Αθηνών
