∆εν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι µακροβιότεροι νόµοι, όπως ο πρώτος συνεταιριστικός νόµος 602/1915 και ο 389/1945 διαµόρφωσαν ισχυρή βάση για την ανάπτυξη του αγροτικού συνεργατισµού στη χώρα µας. Ακολούθως, αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο 2810/2000 ήταν ο τελευταίος καλός νόµος. Σε διαµετρικά αντίθετη κατεύθυνση, κινήθηκαν αρκετές από τις προηγούµενες µεταρρυθµίσεις, όπως και οι τελευταίες δύο νοµοθετικές παρεµβάσεις στα ζητήµατα των συνεταιρισµών και συγκεκριµένα, ο νόµος 4015/2011 και ο νόµος 4384/2016. Ο πρώτος επιτάχυνε την κατάρρευση των συνεταιριστικών δοµών, ενώ ο δεύτερος δεν κατάφερε να ανακόψει αυτή την πορεία.
Θα µπορούσε να πει κανείς ότι µε βάση την εµπειρία του τελευταίου αιώνα, θα ήταν προτιµότερο να µην έχει γίνει καµιά απολύτως αναµόρφωση, πέραν κάποιων µικρών επιµέρους διευθετήσεων, στο βασικό νοµοθέτηµα 602/1915. Άλλωστε, εκείνος ο πρώτος νόµος ήταν βασισµένος στους δοκιµασµένους νόµους της Γερµανίας και της Αυστρίας και αποδείχθηκε ιδιαίτερα πετυχηµένος.
Αν υπάρχει κάτι ακόµη το οποίο προκύπτει και από τα ευρήµατα της µελέτης του διαΝΕΟσις και στο οποίο όλες οι ανεξάρτητες φωνές δείχνουν να συµφωνούν, είναι ότι δεν χρειάζεται λεπτοµερής και πολυδαίδαλη νοµοθεσία η οποία να καθορίζει µε λεπτοµέρειες τη δοµή και τον τρόπο λειτουργίας των συνεταιρισµών. Αρκεί ένα περίγραµµα, µονού µάλιστα αριθµού άρθρων, το οποίο να βάζει τα θεµέλια, καθιστώντας τα συνεργατικά σχήµατα νοµικές οντότητες. Για όλα τα υπόλοιπα, δηλαδή η πρωτοβουλία για τη συγκρότηση, η ευθύνη και οι λεπτοµέρειες καθορισµού των λειτουργιών, µάλλον θα ήταν καλύτερο να ανήκουν στα µέλη των οργανώσεων και φυσικά στις καταστατικές αρχές.
*Εκδότης-Διευθυντής εφημερίδα Agrenda
