Από τότε που ο αστικός τύπος, για να χτυπήσει τους ισχυρούς µέχρι κάποια στιγµή αγροτικούς συνεταιρισµούς µιλούσε για τα «σάπια πορτοκάλια» που έφθαναν στην µεγάλη αγορά του Μονάχου. Από τότε που το καλαµπόκι της ΚΥ∆ΕΠ είχε αφλατοξίνες, το ελαιόλαδο της ελαιουργικής έπιανε µούργα και τα γάλατα της ΣΥΝΕΡΓΑΛ ήταν ληγµένα!
Η υπονόµευση του ιδιωτικού ανταγωνισµού στον αγροτικό συνεργατισµό από την µια και το εύκολο κοινοτικό χρήµα των επιδοτήσεων από την άλλη -ποιος δεν θυµάται τις χωµατερές στις οποίες κατέληγαν πανηγυρικά τα ελληνικά ροδάκινα- διέβαλλαν για τα καλά τη φήµη της εγχώριας αγροτικής παραγωγής για να δώσει σιγά – σιγά τη θέση της στα εισαγόµενα τρόφιµα.
Τα πολλά χρόνια συκοφαντίας και περιφρόνησης στα οποία έζησαν η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία µετά την είσοδο της χώρας στην Ε.Ε. και κατά βάση µετά το ’80, είναι δύσκολο να ξαναβάλουν τα πράγµατα σε κάποια σειρά. Κι αυτό παρά την αλλαγή κλίµατος που υπήρξε στα χρόνια της κρίσης, µε την λεγόµενη επιστροφή στο χωριό και τις κάποιες, λίγες πάντως, ατοµικές προσπάθειες καθετοποίησης της παραγωγής και ενίσχυσης της υπεραξίας των αγροτικών προϊόντων.
Σήµερα για να αναπτυχθεί η ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία πρέπει να πείσει. Να πείσει για τις δυνατότητές της στον τοµέα της ποιότητας, να πείσει ενδεχοµένως και για την ανταγωνιστικότητά της στη σχέση ποιότητας και τιµής. Κι αν σε σχέση µε την «πειθώ» της στον καταναλωτή έχουν γίνει βήµατα, εκεί που υπάρχει ακόµα πολύς δρόµος είναι στην «πειθώ» της προς όλους εκείνους που την υπηρετούν.
Αυτό σηµαίνει ότι οι ίδιοι οι παραγωγοί θα πρέπει να πεισθούν για τις πραγµατικές δυνατότητες που έχει αυτό που κάνουν. Και την ίδια στιγµή, να πεισθούν βέβαια, οι φέροντες την πολιτική ευθύνη για τη διαχείριση των θεµάτων του αγροτικού χώρου. Να πεισθούν για τη συµβολή που µπορεί να έχει ο συγκεκριµένος τοµέας στην αναπτυξιακή προσπάθεια του τόπου και µέσα από την αναζήτηση περαιτέρω προστιθέµενης αξίας, στη συµβολή που µπορεί να έχει στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν. Η πίστη φέρνει µελέτη, η µελέτη φέρνει σχεδιασµό, ο σχεδιασµός φέρνει αποτέλεσµα. Όλα τ’ άλλα φέρνουν γκρίνια και µαρασµό.
