Να υπερασπιστούµε την αξία της πρωτογενούς παραγωγής, την κοινωνική συνοχή, µέσω της ανάπτυξης της υπαίθρου και την καταξίωση του αγροτικού επαγγέλµατος ως πηγή ζωής και προστασίας του περιβάλλοντος.
Είµαστε από τότε οι ονειροπόλοι, που δεν ακούγαµε τις Σειρήνες της «προόδου», της «ανάπτυξης χωρίς παραγωγή», του «εύκολου και γρήγορου κέρδους», της «καπατσοσύνης» και του life style. Στην καλυτέρα των περιπτώσεων ήµασταν οι αναχρονιστικοί, που ακόµα πιστεύαµε στην αξία της γης, της καλλιέργειάς της, στις εκτροφές των ζώων και στη χρήση της θάλασσας για αλιεία και όχι µόνο για beach bars και οµπρελό-καθίσµατα.
Στα χρόνια που πέρασαν – είναι αλήθεια – δεν καταφέραµε και πάρα πολλά. Ίσως να φταίµε και εµείς, γιατί δεν µπορέσαµε να µιλήσουµε µε την γλώσσα που θα µας αντιλαµβανόταν καλύτερα η ελληνική κοινωνία. Ίσως δεν προσπαθήσαµε όσο έπρεπε, µιας και ο «αντίπαλος» ήταν πολύ ισχυρός και καλά οργανωµένος στο να προβάλει το µήνυµά του : «Τι τους θέλουµε όλους αυτούς τους χωριάτες ; ».
Αλλά µετά ήρθε η οικονοµική κρίση και η χρεοκοπία. Τα µνηµόνια και η λιτότητα. Και τώρα νάσου και η πανδηµία του κωρανοϊού. Απέναντι στην ανέχεια και τον ίδιο το θάνατο, προσπαθούµε µε κάθε µέσο αφενός για την υγεία και αφετέρου για την επιβίωση. Είναι τώρα λοιπόν που ξανασκεφτόµαστε – τρέχοντας στις υπεραγορές, κοινώς ελληνιστί super markets – πως εκτός από την υγεία, δεν πρέπει να µας λείψει το νερό και τα τρόφιµα.
Τρόφιµα. Και ποιος τα φτιάχνει ; Οι τράπεζες, τα χρηµατιστήρια, οι ασφαλιστικές εταιρίες, τα bar, οι καφετέριες, οι ταβέρνες, τα malls, τα ξενοδοχεία, τα φροντιστήρια, τα θέατρα, οι κινηµατογράφοι, οι boutique, τα κοµµωτήρια ή τα spa και τα γυµναστήρια ; Ποιος τα παράγει, από πού βγαίνουν ;
Καλά και χρήσιµα όλα τα προηγούµενα και άλλα πολλά. Η ζωή δεν είναι µονοδιάστατη και κάθε επάγγελµα έχει τη δική του χρησιµότητα και το δικό του λόγο ύπαρξης. Όµως το φαγητό, από πού βγαίνει ; Και εάν λείψει τι θα γίνουν όλα τα προαναφερόµενα ; Θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται επαγγελµατικά σε αυτά ; Και εάν ναι, πως ; Με χαπάκια ;
Τώρα – και συγνώµη για την έκφραση – που σφίξανε τα γάλατα και ζόρισαν τα πράγµατα, τώρα λοιπόν µήπως – λέω µήπως – ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούµε ότι αυτό που ονοµάζουµε αγροτική παραγωγή έχει τεράστια σηµασία για την καθηµερινή µας ζωή. Μήπως τώρα πρέπει να ξαναδούµε µε άλλο µάτι, µε άλλη διάθεση-άποψη ότι η αυτάρκεια σε τρόφιµα και ένας αγροτο—διατροφικός τοµέας ισχυρός, βιώσιµος και υγιής µας δίνει ελπίδες όχι µόνο για επιβίωση, αλλά και για ανάπτυξη µε ένα άλλο περιεχόµενο στη ζωή µας.
Μήπως – λέω µήπως – ήρθε η ώρα να σταµατήσουµε την απαξίωση της ελληνικής αγροτικής παραγωγής, να θέσουµε σε νέες βάσεις τις προτεραιότητές µας ως κράτος και ως κοινωνία και να επανεξετάσουµε τους τρόπους και την αντιµετώπιση στο σύνολο του πρωτογενούς τοµέα της οικονοµίας µας.
Και για να µην υπάρχει παρεξήγηση : Όχι µε παρεµβάσεις, που αντί για την παραγωγή, υποθάλπτουν τη συνδιαλλαγή και την «καπατσοσύνη». Όχι µε προνόµια και δοµές για την εξυπηρέτηση µικροσυµφερόντων και εγωισµών. Αλλά για τη βελτίωση, εκσυγχρονισµό και ανάπτυξη ενός αγροτικού τοµέα ικανού να ανταποκριθεί στις διατροφικές ανάγκες της πατρίδας µας και ισχυρού, που µπορεί να προσδώσει προστιθέµενη αξία στα προϊόντα του.
Ακόµα έχουµε την πολύτιµη γη, τους φυσικούς πόρους, το κλίµα. Έχουµε τους ανθρώπους - µπορούµε να φέρουµε ακόµα περισσότερους στην παραγωγή. Έχουµε υποδοµές, γνώση και εµπειρία. Εκείνο που αποµένει είναι να πάρουµε τη µεγάλη απόφαση : Η ελληνική ύπαιθρος πρέπει να σταθεί ζωντανή, προσοδοφόρα, ενεργητική και παραγωγική µε κάθε πρόσφορο µέσο, µε κάθε προσπάθεια. Και ίσως µε κάθε κόστος. Όχι µόνο για το σήµερα, αλλά και για το αύριο, που µόνο ένας αιθεροβάµονας δεν βλέπει ότι και αυτό θα είναι δύσκολο.
Αυτή την απόφαση πρέπει να την πάρουµε σήµερα. Όχι αύριο. Θα είναι αργά. Στηρίζαµε και στηρίζουµε γιατρούς και νοσοκοµεία και όλο το υγειονοµικό µας προσωπικό. Μαζί και τους ανθρώπους, που καθηµερινά µοχθούν για να κρατήσουν την κοινωνία µας όρθια και υγιή. Αλλά ταυτόχρονα οφείλουµε να στηρίξουµε και αυτούς που καθηµερινά µοχθούν στο χωράφι, στο στάβλο και στη θάλασσα, για να έχουµε µια κοινωνία πραγµατικά αλληλέγγυα.
Όχι µετά το τέλος της υγειονοµικής κρίσης. Αλλά από τώρα, αυτή τη στιγµή που µιλάµε, πρέπει ως ελληνική πολιτεία, κοινωνία, οικονοµία και ο καθένας µας προσωπικά να γίνουµε ξανά «εκκεντρικοί», «µεµψίµοιροι», «παλιοµοδίτες», «συντηρητικοί», «οπισθοδροµικοί» και «ονειροπόλοι»» και να στηρίξουµε µε όσες δυνάµεις διαθέτουµε, αλλά και πολλές άλλες που θα βρούµε µαζί στην πορεία, τον αγροτικό τοµέα. Έναν τοµέα, που έχει να µας δώσει τόσα αγαθά, που ούτε εµείς που τον στηρίζαµε τόσα χρόνια, δεν µπορούµε να φανταστούµε.
Ας ξεκινήσουµε λοιπόν. Ο χρόνος – παρά τη σχετικότητά του – δεν είναι µεγάλος. Το οφείλουµε και σε εµάς, αλλά και στις επόµενες γενιές. Και έχουµε µπροστά µας πολλές δυνατότητες παρέµβασης : Την καινούργια ΚΑΠ, µε ένα άλλο µοντέλο και µια άλλη φιλοσοφία διαχείρισης των κοινοτικών ενισχύσεων και επιδοτήσεων.
Την εκπόνηση και εφαρµογή ενός εθνικού σχεδιασµού για την παραγωγική ανασυγκρότηση του αγροτικού µας τοµέα, µε πρώτιστο στόχο την όσο το δυνατόν επάρκεια-αυτάρκεια σε ολόκληρη την γκάµα των τροφίµων και την αναδιάρθρωση των καλλιεργειών µε γνώµονα το αγροτο-διατροφικό µοντέλο.
Την πραγµατική και ουσιαστική προστασία της αγροτικής δραστηριότητας και παραγωγής µε εγχώρια και κοινοτικά κεφάλαια από τις κλιµατικές αλλαγές, τις δυσµενείς καιρικές συνθήκες και τις απότοµες διακυµάνσεις των τιµών. Την καταξίωση του αγροτικού επαγγέλµατος ως πηγή εισοδήµατος, προστασίας της φύσης και του περιβάλλοντος και της πολιτισµικής µας κληρονοµιάς. Την προσέλκυση ολοένα και περισσοτέρων νέων ανθρώπων στην αγροτική δραστηριότητα και στη διατήρηση και αναβάθµιση του κοινωνικού ιστού στην ύπαιθρο, µε επαρκή χρηµατοδότηση, έργα υποδοµών, καινοτόµες δραστηριότητες, προάσπιση της οµαδικότητας και του συνεργατισµού. Με θεσµούς, εργαλεία και παρεµβάσεις που θα αναδεικνύουν την αξία της πρωτογενούς παραγωγής στη ζωή, το µέλλον και τη σωµατική, ψυχική και κοινωνική υγεία της ελληνικής κοινωνίας. Παραµένουµε οι ίδιοι και συνεχίζουµε µε εξειδικευµένες παρεµβάσεις και τεκµηριωµένες προτάσεις για µια ζωντανή και προσοδοφόρα Ελληνική Ύπαιθρο.
