Τα τελευταία χρόνια η όλη συζήτηση γίνεται αποσπασµατικά και συχνά εκτρέπεται της ουσίας των ζητηµάτων. Σήµερα οι άµεσες κοινοτικές ενισχύσεις των αγροτών µειώνονται δραστικά και την ίδια ώρα, η αγορά είναι διαµορφωµένη πάνω στο αναχρονιστικό πλαίσιο των παλιών µεγάλων ενισχύσεων.
Αυτό και µόνο είναι ένα πολύ µεγάλο πρόβληµα. Σηµειωτέον ότι οι όλο και µικρότερες άµεσες ενισχύσεις, στην περίπτωση της Ελλάδας ειδικά, συνοδεύονται από µεγάλες παθογένειες οι οποίες έχουν να κάνουν αφενός µε τη διαιώνιση των ιστορικών δικαιωµάτων, αφετέρου µε το γεγονός ότι πολλά εξ αυτών και ιδιαίτερα τα δικαιώµατα που σχετίζονται µε βοσκοτόπους, έχουν κατανεµηθεί µε αυθαίρετο, άδικο και αντιαναπτυξιακό τρόπο.
Το δεύτερο µεγάλο ζήτηµα είναι οι δοµές λειτουργίας της αγοράς αγροτικών προϊόντων. Για τους παρεπιδηµούντες της Ιερουσαλήµ είναι κάτι παραπάνω από γνωστό ότι οι επιδοτήσεις των αγροτών δούλεψαν στην ουσία για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της µεταποιητικής βιοµηχανίας. Ειδικά µετά την κατάρρευση των συνεργατικών σχηµάτων, που έδιναν ένα διαφορετικό στίγµα στην αγορά, η αποδυνάµωση της θέσης των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής είναι φανερή.
Αρκεί να εξετάσει κανείς την αντίθετη πορεία που ακολουθούν στις περισσότερες των περιπτώσεων, από τη µια η καµπύλη των επιδοτήσεων - αποζηµιώσεων και από την άλλη η καµπύλη των τιµών παραγωγού. Κάθε αύξηση των επιδοτήσεων και κυρίως των συνδεδεµένων ενισχύσεων οδηγεί σχεδόν αυτόµατα σε µείωση των τιµών παραγωγού. Το ίδιο συµβαίνει συχνά και µε τις αποζηµιώσεις (ΕΛΓΑ), παρά το γεγονός ότι οι αποζηµιώσεις έρχονται ως αποτέλεσµα της µείωσης της παραγωγής, εποµένως και της περιορισµένης προσφοράς των αντίστοιχων προϊόντων. Αυτά είναι τα θέµατα και επ’ αυτών καλείται να δώσει απαντήσεις και η Επιτροπή Πισσαρίδη.
