Ασφαλώς, αυτό ήταν ένα µεγάλο «συν» για την Καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ στη διάρκεια της προεδρίας της Γερµανίας στην ΕΕ. Μετά από την πρώτη φάση της εµπορικής συµφωνίας του Αµερικάνου προέδρου Tραµπ µε το Πεκίνο και την ασιατική µεγάλη εµπορική συµφωνία, την Περιφερειακή Συνολική Οικονοµική Εταιρική Σχέση το 2020, η ΕΕ δεν ήθελε να µείνει πίσω.
Το γεγονός πως οι διαπραγµατευτές της ΕΕ για το εµπόριο «πάτησαν» πάνω στην πρόταση της τελευταίας στιγµής από την Κίνα για να συνάψουν συµφωνία στις 30 ∆εκεµβρίου, αφού σερνόταν για επτά χρόνια, δεν αποτελεί έκπληξη. Και πάλι, το timing της συµφωνίας ακριβώς πριν αναλάβει ο Τζο Μπάιντεν, είναι σίγουρα πολύ µακριά από το ιδανικό. Η ΕΕ επίσης κοροϊδεύει τον εαυτό της εάν θεωρεί δεδοµένο ότι το Πεκίνο θα τηρήσει απαραιτήτως τις δεσµεύσεις που έδωσε στη συµφωνία και εάν θεωρεί ότι είναι δυνατή περισσότερη «συνεργασία» και «εµπιστοσύνη» µε το κινεζικό καθεστώς.
Η CAI µπορεί να απογοητεύσει κάποιους στην Ουάσιγκτον και να περιπλέξει τις προοπτικές για ένα ταχύ διατλαντικό reset µε την καινούρια κυβέρνηση, αλλά δεν θα πρέπει να αποκλείει τη δηµιουργία µιας ισχυρής κοινής διατλαντικής ατζέντας για την Κίνα στα επόµενα χρόνια. Αυτή θα πρέπει να περιλαµβάνει ανθρώπινα δικαιώµατα -όπου η νέα οδηγία της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώµατα τύπου Magnitsky, θα µπορούσε να αποτελέσει ένα χρήσιµο εργαλείο δεδοµένων των νέων ενεργειών καταστολής στο Χονγκ Κονγκ -µε έλεγχο επενδύσεων και περιορισµούς στην τεχνολογία.
Στην πραγµατικότητα, ο σύµβουλος εθνικής ασφάλειας του Μπάιντεν, Τζέικ Σάλιβαν, έχει ήδη υποβαθµίσει τις διαφορές µε την ΕΕ και έχει εκφράσει επιθυµία να αναπτύξει µια κοινή ατζέντα θεµάτων κοινού ενδιαφέροντος για την Κίνα. Όταν έρθει η 20η Ιανουαρίου, η ΕΕ θα πρέπει να είναι έτοιµη να παίξει µπάλα.
*∆ιευθυντή του προγράµµατος για την Ευρώπη και συνεργάτη του Carnegie Endowment for International Peace
