Όταν φοβάσαι το πληρώνεις

Ήδη 18 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν αποφασίσει την πλήρη σύγκλιση των δικαιωµάτων, κάποιες δεν έχουν λόγο να το κάνουν, ενώ, λίγες µόνο, µεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, ακόµα το σκέφτονται.

∆εν είναι κακό να ζυγίζει κανείς το βάρος των αποφάσεων. ∆εν είναι κακό να µελετάει σε βάθος τα δεδοµένα πριν οδηγηθεί στις τελικές αποφάσεις. Κακό είναι να τα υπολογίζει όλα µε βάση το πολιτικό κόστος και το πολιτικό όφελος. Και είναι ακόµα χειρότερο να χάνει το χρόνο του µπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστος και να τρέχει την τελευταία στιγµή πανικόβλητος, απροετοίµαστος και υπό την πίεση των προθεσµιών, να κάνει αυτό που άφηνε, κάθε φορά, για την επόµενη µέρα.

Το µέλλον ανήκει σ’ αυτούς που το προετοιµάζουν, υποστήριζε ο Malcom X και η ιστορία έχει άπειρα παραδείγµατα που επιβεβαιώνουν αυτή την προσέγγιση. Στο θέµα των δικαιωµάτων ενιαίας ενίσχυσης η Ελλάδα έχει αργήσει πολύ. Αν ήµασταν µια κανονική χώρα, όχι στη νέα ΚΑΠ αλλά από την προηγούµενη προγραµµατική περίοδο η χώρα θα είχε αποφασίσει την εξίσωση των δικαιωµάτων (εσωτερική σύγκλιση). Θα είχε εγκαταλείψει ένα καθεστώς που επιδρά στρεβλά στην ανάπτυξη, για να ενισχύσει τον προσανατολισµό των αγροτών στις ανάγκες της αγοράς.

Άλλωστε, πολλοί από τους ίδιους αγρότες που νέµονται τα ιστορικά δικαιώµατα, έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους σε άλλες καλλιέργειες από αυτές που τους εξασφάλισαν αυτό το παραπάνω της ιστορικότητας. Η ίδια η δοµή των εκµεταλλεύσεων σήµερα, έχει «προδώσει» το λόγο ύπαρξης των ιστορικών δικαιωµάτων. Κι εκεί όπου η πρόσθετη ενίσχυση αντικατοπτρίζει κάτι, όπως π.χ. στο ελαιόλαδο (ελαιώνες ελαιοπαραγωγικής κατεύθυνσης), µάλλον επιδρά αποτρεπτικά στην ανασυγκρότηση των παραγωγών µε στόχο την προστιθέµενη αξία. Σε κάθε περίπτωση, βαµβάκι, ζαχαρότευτλα, βιοµηχανική ντοµάτα, καπνός, σταφίδα και ελαιόλαδο (κύρια προϊόντα µε ιστορικά δικαιώµατα), υπό τις παρούσες συνθήκες, δύσκολα θα κερδίσουν το τρένο του ανταγωνισµού, στη βάση των ιστορικών δικαιωµάτων που κάποτε εξασφάλισαν στους κατόχους αυτών.