Μέσα σε µια 20ετία περίπου, το ελληνικό κρασί άφησε πίσω του τα γνωστά κρασοβάρελα της παλιάς ταβέρνας και τα 2-3 µεγάλα σπίτια της αµφιλεγόµενης για πολλά χρόνια ρετσίνας, για να προσεγγίσει µε αξιώσεις την επώνυµη ετικέτα, τις γηγενείς ποικιλίες, τα ξεχωριστά αµπελοτόπια και αµπελοτεµάχια, τα φυσικά κρασιά, τις τεχνικές παλαίωσης κ.ά.
∆εν υπάρχει αµφιβολία ότι όλα αυτά συνιστούν πρόοδο και δείχνουν το δρόµο που θα µπορούσαν να ακολουθήσουν και άλλα αγροτικά προϊόντα σε κάθετες δοµές και ταυτότητα. Ωστόσο, τα στοιχεία αναφορικά µε την πορεία των εξαγωγών των ελληνικών κρασιών, αν και ενδιαφέροντα ως προς τη διασπορά που καταγράφεται στην παγκόσµια αγορά, µάλλον δεν θα πρέπει να ικανοποιούν τους συντελεστές του κλάδου. Το σύνολο της αξίας των εξαγωγών το 2020 µόλις που προσεγγίζει τα 70,6 εκατ. ευρώ, έναντι 79,5 εκατ. ευρώ το 2019. Η αξία δεν κρίνεται αντάξια του ονόµατος που έχει «χτίσει» το ελληνικό κρασί.
Η Γερµανία µε 26,6 εκατ. ευρώ, οι ΗΠΑ µε 8,4 εκατ. ευρώ, ο Καναδάς µε 7,2 εκατ. ευρώ και η Κύπρος µε 4,6 εκατ. ευρώ, είναι οι µεγαλύτεροι εισαγωγείς ελληνικού οίνου. Από το λογαριασµό αυτό, καλό είναι να µείνει στην άκρη, η Γαλλία που µε 6,2 εκατ. ευρώ, εισάγει κατά κύριο λόγο µούστο και χύµα ποσότητες για τους γνωστούς λόγους (αναµείξεις). Κακώς οι συντελεστές του κλάδου επαναπαύονται στις δάφνες τους. Στον εγχώριο αµπελοοινικό κλάδο χρειάζεται να γίνει πολλή δουλειά ακόµα και σ’ αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς. Όσο µικρός κι αν είναι, όσο µεγάλος κι αν αισθάνεται.
