Μπορεί λέξεις και ορολογίες όπως «αποµακρυσµένη επικοινωνία» και «ψηφιακός µετασχηµατισµός» να ακούγονται βαριές για τους ανθρώπους που έχουν περάσει όλη τους τη ζωή στο αγρόκτηµα, ωστόσο η νέα τεχνολογία και η ενσωµάτωσή της στην καθηµερινή δραστηριότητα του κάθε αγρότη, είναι που θα κρίνει στο τέλος, ποιος θα φύγει και ποιος θα µείνει.
Όπως τις δεκαετίες του ’60 και το ’70 έχασαν το δρόµο της ανάπτυξης, οι αγρότες που δεν είδαν µε καλό µάτι την εκµηχάνιση και επέµεναν για χρόνια πεισµατικά στα ιππήλατα κάρα και στους αργοκίνητους κινητήρες τύπου Μαλκότση, που υποστήριζαν στοιχειωδώς για κάποια χρόνια τη διαδικασία άρδευσης των αγρών.
Όπως τη δεκαετία του ’80 αποµακρύνθηκαν από την αγορά οι αγρότες και οι αγροτικές τους εκµεταλλεύσεις που δεν µπόρεσαν να παρακολουθήσουν το δεύτερο κύµα εκσυγχρονισµού µε τις µεγάλες συλλεκτικές (σιτηρών, ζαχαρότευτλων, βάµβακος κ.α.) και συνέχισαν να βασίζονται σε ένα τρακτέρ για όλες τις χρήσεις. Μ’ αυτό πήγαιναν στο χωράφι (µετακινήσεις), µ’ αυτό καλλιεργούσαν το κτήµα τους, αυτό είχαν και για τα ποτίσµατα. Περνούσαν κάποιες περιόδους και 24ωρα στο χωράφι, µη έχοντας άλλο τρόπο να µετακινηθούν, ειδικά τις εποχές που η άρδευση ήταν απαιτητική και δέσµευε το τρακτέρ για µέρες. Όπως τη δεκαετία του ’90 έµειναν πίσω και οι αγρότες που άργησαν να αποκτήσουν κινητό τηλέφωνο.
Που δεν ήθελαν «αυτόν το διάβολο», όπως το αποκαλούσαν και που δεν αξιοποίησαν δεόντως και εξαιτίας αυτού του λόγου (µη χρήση κινητού) το κύµα ξένων εργατών και τα φθηνά εργατικά χέρια εκείνης που έφθαναν κατά κύµατα στη χώρα. Αποδεικνύεται στο χρόνο ότι οι ξένοι εργάτες εκείνης της εποχής, όχι µόνο κράτησαν ζωντανές τις αγροτικές εκµεταλλεύσεις στη χώρα µας, αλλά έκαναν πολλούς από τους σηµερινούς δυναµικούς επαγγελµατίες του χώρου να ξεχωρίσουν.
