Είναι ευρέως γνωστό ότι η καλλιέργεια και το εµπόριο της µαύρης σταφίδας (κορινθιακή) υπήρξε κινητήριος µοχλός ανάπτυξης της ελληνικής οικονοµίας τον 19ο αιώνα. Η οικονοµική της σηµασία εκείνη την περίοδο ήταν τόσο µεγάλη που αποτέλεσε την αφορµή για το «δυστυχώς επτωχεύσαµεν» του Χαρίλαου Τρικούπη το 1893 και το περιβόητο σταφιδικό ζήτηµα (1871-1935).
Παρά τα µεγάλα σκαµπανεβάσµατα της καλλιέργειας στο πέρασµα του χρόνου, µέχρι το 2000 η σταφίδα διατηρούσε µια παραγωγή της τάξεως των 60.000 τόνων και φυσικά κατείχε περίοπτη θέση στις διεθνείς αγορές, ειδικά δε της Μεγάλης Βρετανίας. Η αποσύνδεση του προϊόντος από την παραγωγή και η κατοχύρωση ιστορικών δικαιωµάτων δια πάσαν χρήσιν, οδήγησε στη ραγδαία εγκατάλειψη της καλλιέργειας. Αποτέλεσµα σήµερα, το σύνολο της παραγωγής κορινθιακής σταφίδας να κινείται στο όριο των 20.000 τόνων, όταν η παγκόσµια κατανάλωση υπερβαίνει το 1.200.000 τόνους.
Στο µεταξύ, η ζήτηση για µαύρη σταφίδα βαίνει αυξανόµενη. Η φαρµακευτική της δράση, παράλληλα µε τις αλλαγές στο διατροφικό µοντέλο και τις αναζητήσεις για υγιεινή διατροφή, καθιστούν την κορινθιακή σταφίδα περιζήτητη διεθνώς. Μ’ αυτή την έννοια, αυτό που έχει σηµασία, είναι ένας σχεδιασµός που αναδεικνύει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της εγχώριας παραγωγής, θα διασφαλίζει την υπεραξία της και θα θέτει τις βάσεις για διεύρυνση της καλλιέργειας µε όρους βιωσιµότητας.
Οι πόροι του Ταµείο Ανάκαµψης και το πρόγραµµα αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση θα µπορούσε να λειτουργήσει υποστηρικτικά στην υπόθεση της σταφίδας. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι ευκαιριακές προσεγγίσεις, πελατειακή λογική και προχειρότητες που καθιστούν την καλλιέργεια δέσµια των επιδοτήσεων και τους αγρότες ικέτες του κράτους.
