«Προς το τέλος, όλοι έµειναν χωρίς δουλειά. Παρακολούθησα τα επόµενα πέντε χρόνια να καταστρέφονται όλοι οι µάνατζερ long θέσεων που είχαν καθοδηγήσει την ανοδική ευφορία, έως ότου οι περισσότεροι από τους πλέον επιθετικούς εξ αυτών στάλθηκαν επίσης για διακοπές».
Εκ των υστέρων, οι φούσκες φαίνονται πάντα προφανείς και εύκολες ως προς τη διαχείρισή τους. Ως κάποιος που έχει βιώσει περισσότερες απ’ όσες θέλω να θυµάµαι, σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι. Πάρτε ως παράδειγµα το «επεισόδιο» µε τα ακίνητα στα µέσα της δεκαετίας του 2000. Με ταινίες όπως το «Big Short» και περίλαµπρα άρθρα εφηµερίδων για διαχειριστές hedge funds που έκαναν περιουσίες επωφελούµενοι από την κατάρρευση των ακινήτων, φαίνεται σαν οι ευκαιρίες να ήταν πανεύκολα ορατές. Αυτό που ξεχνάµε είναι ότι αυτές οι συναλλαγές ήταν επιτυχηµένες επειδή τόσο λίγοι πίστευαν ότι θα µπορούσαν ποτέ να συµβούν.[…] ∆εν θα ξεχάσω ποτέ την προσπάθεια να εκµεταλλευτώ τη «φρενίτιδα» του real estate το 2005. Θεωρούσα ότι ο κλάδος ήταν υπερβολικά υπερτιµηµένος. Εκείνο τον Φεβρουάριο, όταν φάνηκε ότι οι κατασκευαστές κατοικιών είχαν φτάσει στην κορυφή και το παιχνίδι άρχιζε να γυρίζει, σόρταρα ένα καλάθι µετοχές εταιρειών κατασκευής κατοικιών. Η κίνησή µου λειτούργησε ως τον Απρίλιο. Στη συνέχεια, προς µεγάλη έκπληξη των «αρκούδων», οι µετοχές των κατασκευαστών κατοικιών σηµείωσαν άνοδο 35% σε διάστηµα δύο µηνών, γεγονός που τελικά µε αποµάκρυνε από τις short θέσεις µου.
Η πικρή αλήθεια σχετικά µε τις φούσκες είναι ότι και οι «αρκούδες» και οι «ταύροι» καταλήγουν να χάνουν. Οι αρκούδες µπαίνουν αναπόφευκτα πολύ νωρίς στο παιχνίδι και, τη στιγµή που η αγορά «γυρίζει» η συντριπτική πλειοψηφία έχει ήδη παραιτηθεί. Οι ταύροι, οι οποίοι είναι «ρυθµισµένοι» να αγοράζουν κάθε βουτιά, µένουν στο πάρτι µέχρι πολύ αργότερα απ’ όσο θα έπρεπε. […].
*Πρώην θεσµικου επενδυτή, αρθρογράφου µακροοικονοµικών στο Bloomberg
