Υπάρχει µια σκόπιµη ή ασυναίσθητη υποβάθµιση στα αγροτικά ζητήµατα, που κάποιες φορές δίνει την εντύπωση εγκατάλειψης του αγροτικού κόσµου. Ξεκινάει από τις δάφνες του 41% και την απουσία αντιπάλου.
Η διετία του κορωνοϊού, ο πόλεµος στην Ουκρανία και ο κατακλυσµός στη Θεσσαλία, δεν συνιστούν άλλοθι για τη µη αναζήτηση έως τώρα ενός συνεκτικού σχεδίου δράσης στον αγροτικό χώρο. Που, παίρνοντας υπόψη το πλαίσιο της ΚΑΠ, θα καθορίζει προτεραιότητες, θα υπαγορεύει πολιτικές και θα υποδεικνύει συγκεκριµένους στόχους.
Ποιος αλήθεια ορίζει σήµερα τι είναι σηµαντικό για την εγχώρια αγροτική παραγωγή, τι είναι σηµαντικό για τη βιωσιµότητα των αγροτικών εκµεταλλεύσεων, τι είναι σηµαντικό για την εθνική οικονοµία και τι είναι σηµαντικό για την ευηµερία στις αγροτικές περιοχές; Είναι δυνατόν αυτό να επαφίεται στη γνώση και το φιλότιµο του κάθε αγρότη; Εκτός και αν, άλλες δυνάµεις, αφανείς κατά βάση, επηρεάζουν τόσο πολύ την πορεία των πραγµάτων, επιβάλλοντας την αδράνεια και ένα πέπλο ασάφειας.
Πάντως, για τους ανθρώπους που έχουν ασχοληθεί επί σειρά ετών µε τα αγροτικά ζητήµατα, είτε από τη θέση του αγρότη είτε από τη θέση του επιστήµονα, είτε από τη θέση του τεχνοκράτη, το έλλειµµα ουσιώδους αγροτικής πολιτικής είναι ολοφάνερο. Κάποιοι νοµίζουν ότι το θέµα της αγροτικής πολιτικής εξαντλείται στην περιπετειώδη κατανοµή των κοινοτικών ενισχύσεων, στην επιπόλαιη κατάρτιση προγραµµάτων και στη γαλαντόµο καταβολή αποζηµιώσεων.
Από ‘κει και πέρα, όποια µέτρα έρχονται, είναι συνήθως αποτέλεσµα οχλήσεων από ισχυρά lobbies οικονοµικών παραγόντων και οντοτήτων. Άντε και κάποιες υποχρεώσεις βουλευτών σε παραγωγικές οµάδες και τοπικές κοινότητες. ∆εν συµβαίνει το ίδιο στις αναπτυγµένες χώρες της Ευρώπης. Η Ισπανία για παράδειγµα, όταν αποφάσισε να γίνει πρώτη δύναµη παγκοσµίως στο ελαιόλαδο, βρήκε τον τρόπο να το κάνει, εντός του πλαισίου της Ε.Ε. Τελευταία, έχει θέσει ως στόχο να κάνει κάτι ανάλογο και µε το κρασί. Και το προχωράει βήµα – βήµα.
Πριν λίγες µέρες, ο Μακρόν ανακοίνωσε ένα ολοκληρωµένο σχέδιο για την ανάπτυξη του αγροτικού τοµέα στη Γαλλία. Μια χώρα που διεκδικεί τα πρωτεία της αγροτικής παραγωγής πανευρωπαϊκά, διαθέτει υψηλού επιπέδου αγροτικές εκµεταλλεύσεις, έχει κάνει πράξη τη συνεταιριστική ιδέα και αυξάνει µοναδικά την υπεραξία των αγροτικών προϊόντων. Στην Ελλάδα έχουµε µείνει στη ρητορική… ο αγροτικός τοµέας είναι πυλώνας ανάπτυξης και η κυβέρνηση είναι δίπλα στους αγρότες. Και από ουσία, µηδέν!
