Ως γνωστόν, οι συσχετισµοί στο Ευρωκοινοβούλιο απηχούν σε πολύ µεγάλο βαθµό και τις επιλογές για την εκπροσώπηση σε όλα τα κρίσιµα όργανα της Ε.Ε. και κυρίως για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα γραφεία των Επιτρόπων.
Στην Ελλάδα, τα ψηφοδέλτια µε τις υποψηφιότητες για την Ευρωβουλή, αγνοούν επιδεικτικά τον αγροτικό χώρο και τα όσα διαµείβονται γύρω από την ΚΑΠ. Σε ελάχιστες περιπτώσεις υπάρχουν υποψήφιοι που διατηρούν ουσιαστική σχέση µε τον αγροτικό χώρο (και δεν εννοούµε µόνο να προέρχονται από την αγροτική παραγωγή) και αν εξετάσει κανείς τις βαθύτερες «γραµµές» των κοµµάτων, βάσει των οποίων κρίνονται οι εκλόγιµες θέσεις, για τα πρόσωπα αυτά οι πιθανότητες εκλογής είναι ασήµαντες. Κι αυτό δεν είναι προφανώς, αποτέλεσµα της ελεύθερης βούλησης των εκλογέων.
Είναι κάποιες δεκαετίες τώρα που τα θέµατα της αγροτικής παραγωγής στην Ελλάδα περνούν σε δεύτερη µοίρα. Ωστόσο, κανείς δεν υποτιµά τη συµβολή των αγροτών στην επισιτιστική επάρκεια, ούτε το ρόλο τους ως θεµατοφύλακες της υπαίθρου. Τι φταίει λοιπόν και όταν έρχεται η ώρα των προτεραιοτήτων πολιτικής και της επιλογής των προσώπων που θα στηρίξουν αυτές τις πολιτικές, οι έχοντες επαφή µε το αντικείµενο µένουν εκτός νυµφώνα; Τι συµβαίνει και υπάρχει τέτοια υποβάθµιση στην ιεράρχηση των θεµάτων που συνδέονται µε το χώρο.
Γιατί λείπουν από τα ευρωψηφοδέλτια των κοµµάτων, αξιόλογοι καθηγητές των γεωπονικών σχολών, τεχνοκράτες µε τεράστια κατάρτιση στα αγροτικά θέµατα, στελέχη επιχειρήσεων του αγροτικού χώρου, γεωργικοί σύµβουλοι, υπηρεσιακοί µε θητεία στο υπουργείο Γεωργίας και στη µόνιµη εθνική αντιπροσωπεία των Βρυξελλών, ανώτερα τραπεζικά στελέχη µε ευθύνη για τις αγροτικές χρηµατοδοτήσεις, γενικά άνθρωποι µε αναφορά στην αγροτική ύπαιθρο και µε ιδιαίτερες ευαισθησίες για την αγροτική δραστηριότητα και το περιβάλλον;
Το έλλειµµα εκπροσώπησης όλων αυτών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, καθιστούν τις ελπίδες για αντιστροφή της πορείας παρακµής που ακολουθεί ο αγροτικός τοµέας στην Ελλάδα µηδενικές. Επειδή µάλιστα η αγροτική παραγωγή και ευρύτερα ο κλάδος της αγροδιατροφής, συνιστούν ακρογωνιαίο λίθο της βιώσιµης ανάπτυξης της ελληνικής οικονοµίας καθίσταται βέβαιο ότι και οι ελπίδες µακροπρόθεσµης προόδου της εθνικής οικονοµίας δεν είναι πολλές.