Αναµφίβολα, µια καλύτερη διαχείριση στα τρέχοντα θέµατα θα έλυνε πολλά από τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν σήµερα οι αγροτικές εκµεταλλεύσεις και γενικότερα οι επιχειρηµατικές πρωτοβουλίες στον αγροτικό τοµέα. Ωστόσο, τα κρίσιµα ζητήµατα που σχετίζονται µε την περαιτέρω βελτίωση της παραγωγικότητας και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής γεωργίας, απαιτούν βαθύτερες τοµές, οι οποίες πιθανόν να «ξυπνήσουν» και ορισµένα από τα κρυφά πλεονεκτήµατα της εγχώριας παραγωγής.
Για παράδειγµα, υπάρχει αδήριτη ανάγκη διεύρυνσης του αγροτικού κλήρου, διασφάλισης των παραγωγικών γαιών και πριµοδότησης, µε εύφορη γη, των νέων ανθρώπων που έχουν τη διάθεση να αναπτύξουν δραστηριότητα στον αγροτικό τοµέα.
Η Γαλλία, για παράδειγµα, έχει ένα ισχυρό αποκεντρωµένο κράτος, µια ισχυρή θεσµική συγκρότηση σε επίπεδο τοπικών διεπαγγελµατικών οργανώσεων και, συνακόλουθα, ένα ισχυρό νοµοθετικό πλαίσιο ποικίλων δυνατοτήτων.
Όπως ανέφερε πριν από λίγες µέρες στα Γιάννενα, µε αφορµή το αµπελουργικό συνέδριο, ο διαπρεπής νοµικός του οίνου, Θεόδωρος Γεωργόπουλος, στη Γαλλία υπάρχει µια θεµελιώδης διαφορά κουλτούρας και νοοτροπίας γύρω από αυτά τα θέµατα και κυρίως σε ότι αφορά τη διαχείριση των αγροκτηµάτων. Όπως είπε χαρακτηριστικά, η αγροτική γη δεν είναι µόνο περιουσιακό δικαίωµα αλλά και συλλογικό κτήµα µιας περιοχής, µιας οµάδας παραγωγών, µιας ονοµασίας προέλευσης.
Επί της ουσίας, στην Ελλάδα τίθενται δύο πολύ σηµαντικά θέµατα. Η προστασία του παραγωγικού χαρακτήρα της αγροτικής γης (καλλιέργειες και εκτροφές) και η διευθέτηση θεµάτων ιδιοκτησίας και διαχείρισης αυτής, έτσι ώστε να διευκολύνονται οι πραγµατικοί αγρότες.
Το µοντέλο, άλλος να έχει τη γη και άλλος να την καλλιεργεί, ειδικά όταν αυτό δεν είναι απολύτως ξεκαθαρισµένο (έχουµε και τα λεγόµενα µισακά) δεν αποδίδει. Ταυτόχρονα, το περίπλοκο καθεστώς των ενοικιάσεων αγροτικής γης δεν διευκολύνει τους πραγµατικούς καλλιεργητές και σίγουρα δεν συµβάλει στον καλύτερο και µακροπρόθεσµο προγραµµατισµό των αγροτικών εκµεταλλεύσεων.
