Κάποτε θα ερχόταν. Κι αυτό γιατί το ανεξέλεγκτο ζωεµπόριο έχει ξεπεράσει κάθε προηγούµενο, θα µπορούσε να πει κανείς ότι έχει αποθρασυνθεί, ενώ το «µαύρο χρήµα» που διακινείται στο συγκεκριµένο πεδίο δραστηριότητας συνιστά πρόκληση για κάθε ευνοµούµενη κοινωνία.
Αρκεί να επισκεφθεί κάποιος τις εγκαταστάσεις, στις οποίες φιλοξενούνται τα ζώα που έρχονται καθηµερινά από τα βόρεια ή και τα ανατολικά σύνορα της χώρας, για να αντιληφθεί το µέγεθος του προβλήµατος που υπάρχει και την «υγειονοµική βόµβα» που υποκρύπτει, πέραν όλων των άλλων, αυτή η διαδικασία.
Με τις κτηνιατρικές υπηρεσίες ανύπαρκτες και τους ζωεµπόρους να έχουν καλλιεργήσει χρόνο µε το χρόνο µια ιδιότυπη σχέση µε τα όποια «όργανα ελέγχου», δηλαδή µια σχέση που εξασφαλίζει την πλήρη ασυδοσία, πώς θα µπορούσε σήµερα τα πράγµατα να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά;
Καλυπτόµενες πίσω από το ενδοκοινοτικό εµπόριο, που επιτρέπει τις εισαγωγές ζώντων ζώων από χώρες της Ε.Ε., οι εγχώριες αρχές φαίνεται να έχουν εγκαταλείψει στο… έλεος του καθενός, κάθε διαδικασία υγειονοµικού και οικονοµικού ελέγχου. Αποτέλεσµα, η εν λόγω διακίνηση να γιγαντώνει την παρανοµία και να οδηγεί στην απόλυτη στρέβλωση της αγοράς µε εξαπάτηση των καταναλωτών (ελληνοποιήσεις σφαγίων) και αθέµιτο ανταγωνισµό εις βάρος των ντόπιων κτηνοτρόφων.
Την ίδια στιγµή, έχοντας ως πρώτο µέληµα την προσπάθεια πάταξης του πληθωρισµού, οι οικονοµικές αρχές φαίνεται να έχουν βολευτεί µ’ αυτή την κατάσταση. Μάλλον, προκρίνεται από τους ιθύνοντες ότι οι αθρόες εισαγωγές ζώντων ζώων που χωρίς ιδιαίτερη χρονοτριβή οδηγούνται στα σφαγεία και στη συνέχεια στην αγορά, εξισορροπούν τη ζήτηση και συγκρατούν τις τιµές.
Αυτή είναι η µια όψη του νοµίσµατος. Η άλλη δείχνει ότι το κράτος, µόνο να χάσει έχει από τη γιγάντωση αυτής της διαδικασίας. Γιατί το µεγαλύτερο µέρος αυτής της διακίνησης (από την εισαγωγή µέχρι τη βιτρίνα του κρεοπώλη) είναι λαθραία. Η υπεραξία που προστίθεται σ’ αυτά τα σφάγια είναι µηδενική, τα έσοδα που αποκοµίζει το κράτος από φορολογία είναι ελάχιστα και την ίδια στιγµή, υπό αυτές τις συνθήκες, η ανάπτυξη της εγχώριας κτηνοτροφίας είναι αδύνατη.
Αντί λοιπόν οι αρµόδιοι να κλαίνε «πάνω από το χυµένο γάλα», καλό θα ήταν να αδράξουν την ευκαιρία που προσφέρεται από το κλίµα που έχει δηµιουργηθεί αυτές τις µέρες στη Θεσσαλία και να επανεξετάσουν συνολικά το θέµα µε τις εισαγωγές ζώντων ζώων, καθώς αυτό κρατάει σε οµηρία και την ελληνική κτηνοτροφία.
