Θα µπορούσε, µάλιστα, να πει κάποιος ότι έρχεται µε καθυστέρηση. Κι αυτό γιατί, ζωονόσοι όπως η πανώλη των µικρών µηρυκαστικών, είναι σαν την πυρκαγιά. Όσο νωρίτερα περιορισθεί, τόσο περισσότερες είναι και οι πιθανότητες να σβήσει.
Βέβαια, το σηµαντικότερο όλων είναι η πρόληψη. Κι εδώ, παρότι η πρόληψη είναι µάλλον ευκολότερη απ’ ότι στις δασικές πυρκαγιές, η λειτουργία των αρµόδιων υπηρεσιών (κτηνιατρική κ.α.) προς την κατεύθυνση αυτή, αποδεικνύεται τραγική. Εδώ και χρόνια, µεγάλα φορτηγά µε εκατοντάδες ζώα σε κάθε φορτίο, περνούν από τους συνοριακούς σταθµούς χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο.
Όπως γράφαµε και στο προηγούµενο φύλλο, η σχέση των διακινητών ζώντων ζώων µε τους υπηρεσιακούς που είναι επιφορτισµένοι µ’ αυτή την υπόθεση, έχει εξελιχθεί σε τέτοιο βαθµό που οι σφραγίδες (όπου χρειάζονται) πέφτουν µε κλειστά µάτια.
Η διαφορά είναι µια. Όλα αυτά τα χρόνια, η διακίνηση ζώων στα µικρά µηρυκαστικά αφορούσε κυρίως αµνοερίφια. ∆ηλαδή νεογέννητα ή πολύ µικρής ηλικίας (µηνών) αρνιά και κατσίκια τα οποία έρχονταν για να καλύψουν ανάγκες της αγοράς κρέατος. Kατά βάση της εγχώριας αλλά σε κάποιες περιόδους και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κυρίως της Ιταλίας).
Σ’ αυτή την περίπτωση, τα ζώα έρχονται δήθεν για πάχυνση, µένουν για λίγες µέρες σε υποτυπώδεις σταβλικές εγκαταστάσεις, παίρνουν την πιστοποίηση εγχώριας εκτροφής και φεύγουν για το σφαγείο, κι από εκεί για τα σηµεία διάθεσης της αγοράς (χονδρική - λιανική - εξαγωγή). Υπάρχουν αναρίθµητα κενά σε όλη αυτή τη διαδικασία (πλαστογραφήσεις και µαύρο χρήµα), ωστόσο, επειδή πρόκειται για νεογέννητα και ζώα ηµερών, ο κίνδυνος µετάδοσης ζωονόσων παραµένει µικρός.
Φέτος, η ανάγκη αναπλήρωσης ζωικού κεφαλαίου, µετά τις καταστροφικές πληµµύρες στη Θεσσαλία, έκανε τους ευκαιριακούς ζωέµπορους να στραφούν και στην κάλυψη αυτού του κενού. Έσπευσαν λοιπόν, µε την ίδια υποτυπώδη διαδικασία να φέρουν στη χώρα µεγάλα ζώα (κυρίως πρόβατα) τα οποία δεν παρουσιάζουν τον ίδιο βαθµό ανοσίας µε τα αρνιά και τα οποία µετέφεραν στη χώρα την πανώλη των µηρυκαστικών. Μια νόσος η οποία απαντάται κατά βάση σε υπανάπτυκτες χώρες και µε την οποία η Ελλάδα είχε ξεµπλέξει εδώ και πολλά χρόνια.
Το πως θα εξελιχθούν τα πράγµατα από εδώ και µπρος κανείς δεν ξέρει, ωστόσο ο κίνδυνος να αφανισθεί στη χώρα το ζωικό κεφάλαιο αυτής της κατηγορίας, παραµένει ανοιχτός. Σ’ αυτή την περίπτωση, ας κάνει κάποιος εκ των κυρίων των αρµόδιων αρχών και το λογαριασµό, αναφορικά µε το κόστος µιας τέτοιας εξέλιξης.
