Ξεχωρίζει προφανώς η επιλογή της κυβέρνησης να διαµορφώσει ένα ειδικό πλαίσιο χρηµατοδότησης επενδύσεων για τις θερµοκηπιακές καλλιέργειες, προσφέροντας, µάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, ακόµα και δηµόσια γη για τη θεµελίωση επενδύσεων στο συγκεκριµένο κλάδο.
Η µόνιµη ρύθµιση για φθηνότερο αγροτικό πετρέλαιο, µε κόστος 100 εκατ. ευρώ, προφανώς και έχει τη σηµασία της, µε δεδοµένο όµως ότι δεν εφαρµόζεται για πρώτη φορά, τα αποτελέσµατά της είναι µετρήσιµα. Τέλος το θέµα της ρύθµισης για τα χρέη συνεταιρισµών και µεµονωµένων αγροτών στην παλιά Αγροτική Τράπεζα, εκτός του ότι έρχεται αργά, έχει πολύ συγκεκριµένους αποδέκτες και η απήχησή της µοιάζει να είναι πολύ περιορισµένη.
Την ίδια ώρα, ο αγρότης όπως τον ξέραµε, οδεύει προς εξαφάνιση. Κι αυτό δεν είναι µόνο ένα ελληνικό φαινόµενο. Σύµφωνα µε δηµοσίευµα της Καθηµερινής, η Γαλλία, η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε αγροτική παραγωγή, µετράει σήµερα 390.000 φάρµες έναντι 4 εκατοµµυρίων εκατό χρόνια πριν.
«Ποιος θα µας εξασφαλίζει την τροφή;» διερωτάται η 45χρονη Γαλλίδα δηµοσιογράφος Αµελί Πουανσό, στον τίτλο του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα στη Γαλλία και βασίζεται σε πολύµηνη έρευνα επί του θέµατος.
«Η δουλειά στη γη» αναφέρει στο βιβλίο της, «είναι επίπονη και ένας γεωργός κατά κανόνα έχει χαµηλότερες απολαβές από έναν υπάλληλο». ∆εδοµένης µάλιστα της κλιµατικής αλλαγής και του ανταγωνισµού στην αγορά, ο σύγχρονος αγρότης οφείλει να έχει γνώσεις µετεωρολογίας, γεωπονικής, οικονοµίας, µάρκετινγκ κ.α.
Καθώς, λοιπόν, ο πήχης ανεβαίνει ασταµάτητα, ακόµη και την τελευταία δεκαετία η «φυγή» είναι εντυπωσιακή: οι 490.000 αγροτικές εκµεταλλεύσεις το 2010 έγιναν 390.000 το 2020. Για κάθε 20.000 αγρότες που αποχωρούν λόγω συνταξιοδότησης, εισέρχονται µόλις 13.000 νεότεροι.
Στο σύνολο του ενεργού οικονοµικά πληθυσµού της Γαλλίας αναλογεί µόνο το 4% στους εργαζοµένους στον πρωτογενή τοµέα, γεωργούς και κτηνοτρόφους, ιδιοκτήτες και εργάτες γης. «Εως το 2030 οι µισοί θα έχουν συνταξιοδοτηθεί».
∆ιαχρονικά, τα παιδιά των αγροτών και κυρίως οι κόρες επιθυµούν διακαώς να ακολουθήσουν µια διαφορετική πορεία. «Και οι ίδιοι οι αγρότες ενθάρρυναν και στήριζαν ανέκαθεν τα παιδιά τους να σπουδάσουν για να φύγουν».
Μια µατιά, ωστόσο, στις παραγόµενες ποσότητες, που είναι σταθερές ή και µεγαλύτερες χρόνο µε τον χρόνο, δηµιουργεί σύγχυση. «Μειώνεται ο αριθµός των αγροτικών εκµεταλλεύσεων και των αγροτών – ιδιοκτητών γης, αυξάνονται, όµως, τροµακτικά οι εκτάσεις του καθενός», διευκρινίζει η Γαλλίδα δηµοσιογράφος.
«Οι παραδοσιακά µικρές γαλλικές φάρµες τείνουν να αφανιστούν». Κατά συνέπεια, «οι αγροτικές καλλιέργειες γίνονται µε βιοµηχανικό τρόπο, µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον». Μήπως στον ίδιο δρόµο βαδίζει και η Ελλάδα
