Για να γίνει αυτό σαφέστερο, ο πρωτογενής τοµέας στην Ελλάδα έχει ανάγκη από:
- Συνολικότερο επανασχεδιασµό µε βάση την πραγµατική ζήτηση των αγορών και τις δυνατότητες που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία.
- Από στοχευµένη και αποτελεσµατική διαχείριση των διαθέσιµων κοινοτικών πόρων και αποτροπή διαρροών σε διάφορες κατευθύνσεις.
- Από νοικοκύρεµα στη δοµή των αγροτικών εκµεταλλεύσεων και αύξηση των κονδυλίων για επενδύσεις µε παραγωγικό προσανατολισµό.
- Από συστηµατικές δοµές εκπαίδευσης και επαγγελµατικής κατάρτισης όλων των αγροτών ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις.
- Προσέλκυση νέων µε επιχειρηµατική αντίληψη.
- ∆ιεύρυνση του κλήρου µε αναδασµούς, µέτρα φορολογικής πολιτικής (κίνητρα αντικίνητρα) και αλλαγές στο κληρονοµικό δίκαιο.
- Καλύτερη διαχείριση του νερού µε αξιοποίηση των επιφανειακών υδάτων, οικονοµία στην άρδευση και κατάλληλη χωροθέτηση καλλιεργειών.
- Οριοθέτηση ζωνών καλλιέργειας, όπου θα πριµοδοτείται η επιδιωκόµενη δραστηριότητα.
- Αποσαφήνιση του θεσµικού πλαισίου στα αγροτικά εφόδια και έλεγχος αποτελεσµατικότητας µε βάση όσα αναγράφονται στη συσκευασία.
- Συστηµατικός έλεγχος στη διακίνηση αγροτικών προϊόντων, µε στόχο την προστασία των καταναλωτών και την πάταξη της αισχροκέρδειας.
Αυτό το οποίο έχει σηµασία είναι να διαµορφωθεί ένας κύριος οδικός χάρτης µε βάση τα παραπάνω, να συµφωνήσουν σε ένα βαθµό όλοι οι εµπλεκόµενοι επ’ αυτού και να αποτελέσει το «εγχειρίδιο» µε βάση το οποίο θα εργάζονται πάνω σε αυτά τα θέµατα τα επόµενα χρόνια (τουλάχιστον για µια 10ετία) διοίκηση και παραγωγικοί φορείς.
Μπορεί να είναι δύσκολο για µια διοίκηση όπως είναι η ελληνική και για µια κυβέρνηση, προϊόν του εγχώριου πολιτικού συστήµατος µε τις παθογένειες που το διακρίνουν, να συλλάβει σε όλο του το εύρος ένα τέτοιο σχέδιο και µια λειτουργία αυτής της µορφής. Ωστόσο, η αποκρυστάλλωση µιας τέτοιας πρωτοβουλίας µπορεί να έχει πολλαπλά οφέλη, τόσο για τους φέροντες την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας όσο και για τον ίδιο των αγροτικό χώρο τον οποίο υπηρετούν.
Άλλωστε, τον τελευταίο καιρό γίνεται φανερό από πολλές πλευρές, ότι, χωρίς ένα πραγµατικό σχέδιο ανασύστασης του πρωτογενούς τοµέα και φυσικά, χωρίς µια οργανωµένη προσπάθεια ενίσχυσης της αγροδιατροφής, το παραγωγικό µοντέλο της χώρας έχει πρόβληµα. Σύντοµα, αυτό το πρόβληµα θα καταγραφεί εκ νέου και στη δηµοσιονοµική κατάσταση της χώρας. Μόνο µε τουρισµό και µάλιστα µε φθηνό τουριστικό προϊόν και µόνο µε οικοδοµική δραστηριότητα, η χώρα δεν µπορεί να πετύχει µακροπρόθεσµα κριτήρια βιωσιµότητας, ούτε οικονοµικής, ούτε περιβαλλοντικής. Ακόµα και ο κανόνας του… τσιµέντου, έχει ηµεροµηνία λήξης
