Παλιά μυαλά και καινούρια τα αδιέξοδα στο χωράφι με τους δείκτες στο «κόκκινο»
Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην οργάνωση του πρωτογενούς τοµέα, τόσο παραγωγικά, όσο και συντεχνιακά. Ενδέχεται στα χρόνια του µεσοπολέµου, δηλαδή πριν από 100 χρόνια περίπου, η οργάνωση των αγροτών ήταν καλύτερη απ’ ότι σήµερα. Τουλάχιστον υπήρχε συνοχή και ενιαία στάση µπροστά στα προβλήµατα. Έτσι, όταν χρειάσθηκε, εκδηλώθηκαν µεγάλες κινητοποιήσεις µε σαφείς διεκδικήσεις και ανάλογες κατακτήσεις.
Σήµερα δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαµε ότι αυτό το οποίο υπάρχει είναι µια «σκιά του παρελθόντος». Σε επίπεδο συνεταιρισµών, έχουν αποµείνει λίγες µόνο υγιείς οικονοµικά οργανώσεις, κλαδικού ή τοπικού χαρακτήρα. Εκεί όπου µεγαλουργούσαν οι ισχυρές συνεταιριστικές γαλακτοβιοµηχανίες και οι άλλες µεγάλες αγροτοβιοµηχανίες µετοχικού ενδιαφέροντος των συνεταιρισµών και της πάλαι ποτέ Αγροτικής Τράπεζας, σήµερα κυριαρχούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις µε τους επαγγελµατίες του αγροτικού χώρου να µην διαθέτουν καµιά αξιόλογη επιρροή.
Αντίστοιχα, ακόµα χειρότερα είναι τα πράγµατα σε ότι αφορά στη συνδικαλιστική έκφραση των αγροτών. ∆εν υφίστανται θεσµοθετηµένες περιφερειακές δοµές και δεν υπάρχει ενιαία κεντρική έκφραση από κάποια οργάνωση (π.χ. ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥ∆ΑΣΕ) σε πανελλαδικό επίπεδο. Όσο για το λεγόµενο κίνηµα των µπλόκων (Πανελλαδική Επιτροπή Μπλόκων), όχι µόνο κινείται σε µια παρωχηµένη λογική που δεν µπορεί να εκφράσει τις σύγχρονες ανάγκες του αγροτικού χώρου αλλά στέκεται και εµπόδιο σε οποιαδήποτε φρέσκια ιδέα για την αναδιοργάνωση του κινήµατος.
Μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο, οι φέροντες την πολιτική ευθύνη για τα θέµατα του χώρου και εν προκειµένω ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Κώστας Τσιάρας, έχει όπως είναι φυσικό την ευχέρεια να τάσσεται «υπέρ του διαλόγου µε τους αγρότες και υπέρµαχος σε αποφάσεις στήριξής τους, όχι όµως στην πρακτική της επαναστατικής γυµναστικής που ακολουθεί µερίδα εξ αυτών», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε δηλώσεις του.
Εποµένως, άλλη µια φορά… η µπάλα στην κερκίδα. Οι δήθεν εκπρόσωποι των αγροτών αρνούνται να µπουν στην ουσία των θεµάτων και ο υπουργός, όπως και όλοι σχεδόν οι προκάτοχοί του, αρνείται πεισµατικά την πραγµατικότητα. Μια πραγµατικότητα που θέλει µεγάλο µέρος των αγροτικών εκµεταλλεύσεων να βρίσκονται πολύ κοντά στο φάσµα της χρεοκοπίας. Κι αυτό γιατί, το έλλειµµα ανταγωνιστικότητας (αυξηµένα κόστη παραγωγής και χαµηλές τιµές διάθεσης των προϊόντων) καθιστά τη λειτουργία τους ζηµιογόνα. Αποτέλεσµα, συσσώρευση χρεών σε κάθε είδους πιστωτές και τράπεζες, µε ότι αυτό µπορεί να σηµαίνει για ολόκληρο το οικοδόµηµα που συνδέεται µε την αγροτική οικονοµία. Καλή Χρονιά!Ολόκληρο το ρεπορτάζ στην Agrenda που κυκλοφορεί
