Η ισορροπία δυνάµεων στη Μέση Ανατολή έχει κατά συνέπεια µεταβληθεί ανεπανόρθωτα.Ένας βασικός πυλώνας που στήριζε το προηγουµένως ισχυρό καθεστώς του Ιράν στη Μέση Ανατολή ήταν η καλλιέργεια του «Άξονα της Αντίστασης», µια οµάδα Ιρανών συµµάχων σε όλη την περιοχή που δρούσαν από κοινού κατά των ισραηλινών και αµερικανικών συµφερόντων. Τα µέλη του Άξονα, εκτός από το ίδιο το Ιράν, περιλαµβάνουν τη Χαµάς, τη Χεζµπολάχ, τις ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές, τους Χούτι και το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία.
[...]Κάθε περιοχή του πλανήτη έχει επηρεαστεί από αυτή την εξέλιξη, αλλά η Μέση Ανατολή πέτυχε ένα σηµείο ιδιαίτερης σηµασίας για την Κίνα. Το κίνητρο της κινεζικής κυβέρνησης να εµπλακεί σε βάθος στη Μέση Ανατολή καθοδηγείται από το καθεστώς της Μέσης Ανατολής ως ατµοµηχανή παραγωγής πετρελαίου, τη στρατηγική γεωγραφική της θέση που γεφυρώνει την Ανατολή µε τη ∆ύση και το καθεστώς της ως µακροχρόνιου πυλώνα της αµερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Ένα σηµαντικό µέρος της ελκυστικότητας του Ιράν στους Κινέζους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής έχει εξαφανιστεί. Αυτό πιθανότατα θα ενθαρρύνει την Κίνα να αναζητήσει βαθύτερους δεσµούς µε τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωµένα Αραβικά Εµιράτα, για την επίτευξη των στόχων της στη Μέση Ανατολή - µε κυριότερο την αύξηση της περιφερειακής επιρροής της εις βάρος των ΗΠΑ. […].
Τώρα που το Ιράν έχει αποδυναµωθεί, έχει δύο επιλογές: είτε επιτυγχάνει προσέγγιση µε τη ∆ύση, είτε αναζωογονεί το πυρηνικό του πρόγραµµα και δρα πιο επιθετικά. Η Κίνα θα αναζητήσει την οδό που ελαχιστοποιεί την πιθανότητα πλήρους σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή, δεδοµένης της σηµασίας της περιοχής για την κινεζική οικονοµία.
*ΑΝΑΛΥΤΉ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΈΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΣΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΎΤΟ ΚΊΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ ΤΗΣ ΑΛΜΠΈΡΤΑ
