Έστω και µε µεγάλη καθυστέρηση, οι επιτελείς των Βρυξελλών αντιλαµβάνονται ότι αυτό το οποίο προέχει είναι η διευκόλυνση της αγροτικής παραγωγής, η συγκράτηση του πληθυσµού στην ύπαιθρο, η προσέλκυση νέων στο αγροτικό επάγγελµα, η εξασφάλιση της επισιτιστικής επάρκειας και η ευρωστία της αγροτικής και εν γένει ευρωπαϊκής οικονοµίας.
Εκτιµήθηκε προ λίγων ετών ότι η ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών και η προστασία του περιβάλλοντος θα κριθεί από τις εισροές στον τοµέα της αγροτικής παραγωγής. Κάπως έτσι, απενοχοποιήθηκαν τα αυτοκίνητα και στοχοποιήθηκαν οι αγελάδες. Πήραν απαλλακτικό οι πύραυλοι που πέφτουν σωρηδόν στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή και µπήκαν στο σηµάδι τα προϊόντα θρέψης των φυτών.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στην Agrenda που κυκλοφορεί
Φαίνεται, πλέον, καθαρά ότι πέραν της επιρροής που ασκούν όλο και πιο ζωηρά τα λεγόµενα µεγάλα οικονοµικά συµφέροντα και τα κάθε είδους lobbies, στην καρδιά των οργανωτικών δοµών της Ε.Ε. έχει εγκαθιδρυθεί και µια άκαµπτη γραφειοκρατία. Η οποία, έχοντας ως κύριο µέληµα τη δική της επιβίωση και συµµετοχή της στην εξουσία, απεργάζεται κάθε τόσο µέτρα και ρυθµίσεις οι οποίες απέχουν πολύ από τις πραγµατικές ανάγκες της κοινωνίας και τη λογική της εφαρµοσµένης οικονοµίας.
Έτσι, την ώρα που οι Βρυξέλλες έθεταν ως προτεραιότητα την πλήρη απαγόρευση της χρήσης προστατευτικών και τη δραστική µείωση της χρήσης λιπασµάτων, µια ολόκληρη γενιά αγροτικών εκµεταλλεύσεων που έβλεπε τις αποδόσεις να πέφτουν και τις τιµές των αγροτικών προϊόντων να υποχωρούν ή να µένουν καθηλωµένες, βάδιζε µε µαθηµατική ακρίβεια στο δρόµο της χρεοκοπίας. Με τα νέα παιδιά να εγκαταλείπουν µαζικά τα χωριά τους και να αποµακρύνονται, βεβαίως, από το αγροτικό επάγγελµα.
Στην Ελλάδα, υπήρξε προς στιγµήν η εντύπωση ότι ένα τέτοιο µοντέλο παραγωγής µε περιορισµένες εισροές και λιγότερες γενικά επεµβάσεις θα ταίριαζε περισσότερο στην εγχώρια γεωργία. Κατ’ αρχήν λόγω της αναχρονιστικής της δοµής και κατά δεύτερον λόγω της πολυµορφίας της, ίσως να µπορούσε να υπηρετήσει ευκολότερα τις νέες αρχές. Λάθος µέγα. Το έλλειµµα ανταγωνιστικότητας µεγάλωσε, η χρεοκοπία των αγροτικών εκµεταλλεύσεων επιταχύνθηκε και κανένας δεν προσπάθησε, ως τώρα, να σταθεί εµπόδιο σ’ αυτές τις πολιτικές.
Για καιρό, µάλιστα, κάποιοι προσπάθησαν να χρυσώσουν το χάπι των καταβεβληµένων αγροτών µε τις λύσεις «ευφυούς γεωργίας» που είχαν στο τσεπάκι και οι οποίες θα άλλαζαν άρδην την παραγωγικότητα των µονάδων και την οικονοµική αποτελεσµατικότητα των αγροτικών επιχειρήσεων. Κι εδώ, άνθρακες ο θησαυρός.
Χρειάσθηκε να φθάσουµε στον… µπαµπούλα Τραµπ, για να επανεξετάσουν οι ευρωπαϊκοί θεσµοί την «πράσινη συµφωνία» και τις συνέπειές της στον αγροτικό τοµέα. Έστω κι έτσι, πάντως, το θέµα έχει ενδιαφέρον. Αρκεί οι νέες επιλογές να απαντούν στις πραγµατικές ανάγκες και να µην έρχονται µόνο υπό την πίεση κάποιων γεγονότων.
