Μια µεγάλη γενιά αγροτών µε παραδοσιακές κατά βάσει αντιλήψεις για την αγροτική παραγωγή επισπεύδει την έξοδό της από το επάγγελµα, χωρίς να έχει προετοιµάσει τη διαδοχή (όπως συνέβαινε εδώ και εκατοντάδες χρόνια) και χωρίς να ξέρει κανείς µε σιγουριά πού θα οδηγηθούν τα πράγµατα στο άµεσο µέλλον.
Σίγουρα σχεδιασµός επ´ αυτού δεν υφίσταται. Υπάρχει µόνο η εντύπωση -στους ιθύνοντες- ότι η αγορά που αντιπαθεί τα κενά, θα βρει τον τρόπο. Επί του παρόντος η αίσθηση που υπάρχει από πολλούς, είναι ότι η συγκέντρωση της γης σε όλο και λιγότερα χέρια, είτε αυθεντικών αγροτών είτε κεφαλαιουχικών σχηµάτων, θα φέρει τη λύση.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στην Agrenda που κυκλοφορεί
∆εν είναι ακριβώς έτσι τα πράγµατα. Ενδεχοµένως να κινηθούν κάπως έτσι τα πράγµατα εκεί όπου υπάρχουν µεγάλες επίπεδες αγροτικές εκτάσεις κι αυτό µε την προϋπόθεση ότι θα έχει πρώτα γίνει προηγουµένως κάποιοι αναδασµοί που θα διευκολύνουν τις συνενώσεις αγροκτηµάτων και θα µεγαλώσουν τον κλήρο.
Κι εδώ ακόµα προκύπτει ένα σοβαρό ζήτηµα. Θα γίνουν αναδασµοί υπό τις παρούσες συνθήκες πράγµα που σηµαίνει ότι ενισχύονται οι κάτοχοι αγροτικής γης ανεξαρτήτως αν εµπλέκονται ή όχι στην αγροτική δραστηριότητα (γιατί, ως γνωστόν, υπάρχουν και οι αγρότες του καναπέ) ή θα διευκολυνθεί σε αυτή τη φάση (µε κίνητρα και αντικίνητρα) η µεταβίβαση όλο και περισσότερων εκτάσεων σε ανθρώπους που ξέρουν να υπηρετούν αποτελεσµατικά το αγροτικό επάγγελµα. Κάθε επιλογή έχει το ενδιαφέρον της.
Αρκεί να ξέρουµε τι θέλουµε να κάνουµε και που θέλουµε να πάµε. Προς το παρόν δεν συµβαίνει τίποτα από τα δύο. Κι αυτό είναι επικίνδυνο.
