Όπως αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του ο συγγραφέας, Γιώργος Καραµπελιάς, το 2024, το έλλειµµα του ισοζυγίου συναλλαγών ΗΠΑ-Κίνας θα αυξηθεί σηµαντικά και ο Τραµπ θέτει σε λειτουργία τα µεγάλα µέσα. Υποχρεώνεται εκ των πραγµάτων να αντιστρέψει βιαίως τις παγκοσµιοποιητικές τάσεις που αποδεικνύονται πλέον αρνητικές για την αµερικανική πρωτοκαθεδρία και προπαντός να επαναπατρίσει τις αµερικανικές επιχειρήσεις από την Κίνα µε βίαιο τρόπο.
Πάντως, η Κίνα δεν πρόκειται να πληγεί στο βαθµό που πιστεύουν οι Αµερικανοί σύµβουλοι του Τραµπ, τονίζει, ακριβώς διότι και αυτή έχει αρχίσει να αποµακρύνεται από ένα αποκλειστικά εξαγωγικό εµπορικό µοντέλο, ίσως καθόλου τυχαία µετά το 2006-2008. Το 2006, το εµπόριο αντιπροσώπευε το 64% του ΑΕΠ της Κίνας, ποσοστό που υποχωρεί στο 37% το 2023. ∆ηλαδή, η Κίνα έχει εσωτερικεύσει την ανάπτυξή της σε σηµαντικό βαθµό, πράγµα που σηµαίνει ότι εξαρτάται όλο και λιγότερο από το διεθνές εµπόριο.
Κατά συνέπεια, και από τις δύο πλευρές του Ειρηνικού ωκεανού, είναι συγκεντρωµένοι όλοι οι όροι για την είσοδο σε µια νέα εποχή συγκρότησης µεγάλων οικονοµικών µπλοκ, µε κεντρικούς άξονες τη νέα βιοµηχανική επανάσταση, την Τεχνική Νοηµοσύνη και φυσικά τη ροµποτική.
Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, το ερώτηµα τίθεται επιτακτικότερα για την Ευρώπη. Εάν η Κίνα, κατ’ εξοχήν και δευτερευόντως οι ΗΠΑ διαθέτουν τα µεγέθη για µια σχετικά αυτόκεντρη ανάπτυξη, όσες περιπέτειες και εάν περάσουν σε µια µεταβατική περίοδο, η Ευρώπη δεν µπορεί να αντιµετωπίσει τη νέα ιστορική περίοδο παρά µόνο ως ένα ενιαίο οικονοµικό µπλοκ, µε ό,τι σηµαίνει αυτό.
Προς το παρόν πάντως, ο αργοκίνητος και έντονα γραφειοκρατικός µηχανισµός της Ε.Ε. δυσκολεύεται να κατανοήσει τα µηνύµατα των καιρών, πολλώ δε µάλλον να ανταποκριθεί µε επάρκεια στις νέες προκλήσεις. Αν η στρατιωτική αυτονοµία, την οποία φαίνεται να επιχειρεί, το κονκλάβιο των Βρυξελλών είναι µια απάντηση στο νέο συσχετισµό δυνάµεων διεθνώς, η εξοικονόµηση πόρων που επιζητά γι’ αυτό το σκοπό, θέτει σε κίνδυνο κάποιες άλλες πολιτικές, µεταξύ των οποίων και η Κοινή Αγροτική Πολιτική.
Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του στο F/B ο καθηγητής Κώστας Καραντινινής, η συζήτηση που έχει ανοίξει για τα «ενιαία ταµεία» που σε αδρές γραµµές σηµαίνει ότι προτείνεται η ΚΑΠ να µην είναι πλέον αυτόνοµη χρηµατοδοτικά αλλά ο προϋπολογισµός της να µπει σε έναν κουβά µαζί µε άλλα ταµεία, είναι ένα τεράστιο ζήτηµα. Επί της ουσίας, θα εναπόκειται στην εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να κατανείµει πόσο θα πάει στη γεωργία, πόσο στην ανάπτυξη, πόσο στις περιφέρειες, πόσο στην ανταγωνιστικότητα κοκ. Από τη µέχρι σήµερα εµπειρία διαχείρισης στον τοµέα της αγροτικής οικονοµίας γίνεται εύκολα κατανοητό ποιος θα είναι ο χαµένος.
