Μόνο που για να κλείσει το deal, κάτι έπρεπε να γίνει και µε την καλλιέργεια των ζαχαρότευτλων. Εκεί, κατά πως φαίνεται, αναγκάζεται να κυλιστεί και στις... λάσπες!
Πρώτον, γιατί, αντικειµενικά, η ανασύσταση µιας καλλιέργειας η οποία έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί εδώ και κάποια χρόνια, είναι µια δύσκολη υπόθεση
∆εύτερον, γιατί οι άνθρωποι που την υπηρετούσαν, καλλιεργητές και εργαζόµενοι στην ΕΒΖ, είχαν καλοµάθει κι αυτό δεν αλλάζει εύκολα.
Βλέποντας ποια είναι η δουλειά που κάνει το Innovation Brain, δηλαδή το fund του οποίου ηγείται ο Φέκερ, καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος ήρθε να βγάλει λεφτά. Να αγοράσει χωρίς λεφτά µια κατεστραµµένη εταιρεία µε βαρύ όνοµα, να κάνει ό,τι χρειάζεται για να τη «σουλουπώσει» και να την µοσχοπουλήσει µετά από κάποια χρόνια αποκοµίζοντας αυτό που του αναλογεί
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τουλάχιστον µε βάση τις διεθνώς κρατούσες πρακτικές. Το ξαναλέµε, το δύσκολο δεν είναι στη ζάχαρη αλλά στα ζαχαρότευτλα. Και µόνο το γεγονός ότι για να κλείσεις µια τέτοια συµφωνία, είσαι υποχρεωµένος να διαπραγµατευτείς επί ώρες µε τον Παύλο Μπογιαννίδη, µια σουρεάλ φιγούρα, που ενδηµεί στο σπάνιο είδος των τευτλοκαλλιεργητών, είναι αρµοδιότητα για... γερό µπόνους
Οι µέχρι στιγµής επαφές του τεχνοκράτη µε το αριστοκρατικό πρόσωπο και των συνοδοιπόρων του Παύλου Μπογιαννίδη, δείχνουν να διατηρούνται σε ένα επίπεδο! Αν µάλιστα πάρουµε τοις µετρητοίς, τις υποσχέσεις του πρώτου για διατήρηση του ζαχαρικού τίτλου, 12 pol, ως βάση για την τιµοµολόγηση των ζαχαροτεύτλων µε την ελάχιστη τιµή των 30 ευρώ τον τόνο, τότε θα µπορούσαµε να πούµε ότι στον στίβο της διαπραγµάτευσης, ο Φέκερ χάνει, µέχρι στιγµής, από τον Μπογιαννίδη... στα σηµεία!
Μόνο που το παιχνίδι των τευτλοπαραγωγών, κατ’ επέκταση και της ζάχαρης στην Ελλάδα, έχει κριθεί σε προηγούµενες εποχές ή µάλλον τα τελευταία 12 χρόνια! Θα ήταν µάταιο να περιµένει κανείς από τις «ελεηµοσύνες» του κυρίου Φέκερ και του κάθε Φέκερ να ξαναβρεί το δρόµο του. Χάθηκε, τότε που το βαθύ κοµµατικό κράτος διόριζε ασύστολα στη βιοµηχανία, κρίθηκε συνολικά -το 2006 επί Κοντού- όταν πουλήθηκε η µισή ποσόστωση της χώρας, αντί πινακίου φακής, έχασε και την τελευταία ευκαιρία το 2015, όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι συν αυτώ, εξασφάλιζαν µεν άλλα 30 εκατ. ευρώ δάνειο για τη διάσωση της αγροτοβιοµηχανίας δεν εξασφάλιζαν, ωστόσο, την απαλλαγή της από τον κοµµατισµό.
Βιογραφικό
Ο ∆ρ Lukas Fecker, είναι ιδρυτής και διευθύνων σύµβουλος της Innovation Brain, ενός fund που δηµιουργεί εταιρίες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων επόµενης γενιάς και αναδιοργανώνει σηµαντικές τραπεζικές δραστηριότητες που εστιάζονται στη χρηµατοδότηση εµπορικών συναλλαγών, τη χρηµατοδότηση βασικών προϊόντων και την εταιρική τραπεζική. Ο Lukas Fecker υπήρξε συνεργάτης στην EY & KPMG και ανώτατος διευθυντής της Accenture και της Alvarez & Marsal. Έχει πάνω από 20 χρόνια εµπειρία και έχει συνεργαστεί µε πολλά τραπεζικά ιδρύµατα παγκοσµίως, µεταξύ των οποίων και ελληνικά.
Πρώτον, γιατί, αντικειµενικά, η ανασύσταση µιας καλλιέργειας η οποία έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί εδώ και κάποια χρόνια, είναι µια δύσκολη υπόθεση
∆εύτερον, γιατί οι άνθρωποι που την υπηρετούσαν, καλλιεργητές και εργαζόµενοι στην ΕΒΖ, είχαν καλοµάθει κι αυτό δεν αλλάζει εύκολα.
Βλέποντας ποια είναι η δουλειά που κάνει το Innovation Brain, δηλαδή το fund του οποίου ηγείται ο Φέκερ, καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος ήρθε να βγάλει λεφτά. Να αγοράσει χωρίς λεφτά µια κατεστραµµένη εταιρεία µε βαρύ όνοµα, να κάνει ό,τι χρειάζεται για να τη «σουλουπώσει» και να την µοσχοπουλήσει µετά από κάποια χρόνια αποκοµίζοντας αυτό που του αναλογεί
Μέχρι εδώ όλα καλά. Τουλάχιστον µε βάση τις διεθνώς κρατούσες πρακτικές. Το ξαναλέµε, το δύσκολο δεν είναι στη ζάχαρη αλλά στα ζαχαρότευτλα. Και µόνο το γεγονός ότι για να κλείσεις µια τέτοια συµφωνία, είσαι υποχρεωµένος να διαπραγµατευτείς επί ώρες µε τον Παύλο Μπογιαννίδη, µια σουρεάλ φιγούρα, που ενδηµεί στο σπάνιο είδος των τευτλοκαλλιεργητών, είναι αρµοδιότητα για... γερό µπόνους
Οι µέχρι στιγµής επαφές του τεχνοκράτη µε το αριστοκρατικό πρόσωπο και των συνοδοιπόρων του Παύλου Μπογιαννίδη, δείχνουν να διατηρούνται σε ένα επίπεδο! Αν µάλιστα πάρουµε τοις µετρητοίς, τις υποσχέσεις του πρώτου για διατήρηση του ζαχαρικού τίτλου, 12 pol, ως βάση για την τιµοµολόγηση των ζαχαροτεύτλων µε την ελάχιστη τιµή των 30 ευρώ τον τόνο, τότε θα µπορούσαµε να πούµε ότι στον στίβο της διαπραγµάτευσης, ο Φέκερ χάνει, µέχρι στιγµής, από τον Μπογιαννίδη... στα σηµεία!
Μόνο που το παιχνίδι των τευτλοπαραγωγών, κατ’ επέκταση και της ζάχαρης στην Ελλάδα, έχει κριθεί σε προηγούµενες εποχές ή µάλλον τα τελευταία 12 χρόνια! Θα ήταν µάταιο να περιµένει κανείς από τις «ελεηµοσύνες» του κυρίου Φέκερ και του κάθε Φέκερ να ξαναβρεί το δρόµο του. Χάθηκε, τότε που το βαθύ κοµµατικό κράτος διόριζε ασύστολα στη βιοµηχανία, κρίθηκε συνολικά -το 2006 επί Κοντού- όταν πουλήθηκε η µισή ποσόστωση της χώρας, αντί πινακίου φακής, έχασε και την τελευταία ευκαιρία το 2015, όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και οι συν αυτώ, εξασφάλιζαν µεν άλλα 30 εκατ. ευρώ δάνειο για τη διάσωση της αγροτοβιοµηχανίας δεν εξασφάλιζαν, ωστόσο, την απαλλαγή της από τον κοµµατισµό.
Βιογραφικό
Ο ∆ρ Lukas Fecker, είναι ιδρυτής και διευθύνων σύµβουλος της Innovation Brain, ενός fund που δηµιουργεί εταιρίες διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων επόµενης γενιάς και αναδιοργανώνει σηµαντικές τραπεζικές δραστηριότητες που εστιάζονται στη χρηµατοδότηση εµπορικών συναλλαγών, τη χρηµατοδότηση βασικών προϊόντων και την εταιρική τραπεζική. Ο Lukas Fecker υπήρξε συνεργάτης στην EY & KPMG και ανώτατος διευθυντής της Accenture και της Alvarez & Marsal. Έχει πάνω από 20 χρόνια εµπειρία και έχει συνεργαστεί µε πολλά τραπεζικά ιδρύµατα παγκοσµίως, µεταξύ των οποίων και ελληνικά.
