Άλλωστε, η εύλογη δυσκολία των ανθρώπων της κτηνοτροφίας να αφήσουν τα ζωντανά τους, είναι που κάνει δύσκολη την οργάνωσή τους σε αξιόπιστα συλλογικά σχήµατα. Είναι αυτή που εµποδίζει τη συµµετοχή τους στα κοινά, είναι που αφήνει χώρο στους τυχάρπαστους να κάνουν κουµάντο στον κλάδο και είναι που αποδυναµώνει τη διαπραγµατευτική θέση των παραγωγών και περιορίζει την επιρροή τους εκεί όπου λαµβάνονται οι αποφάσεις.
Ο Γιάννης Γκρίνιας δεν άφηνε το χώρο κενό. Ήταν το ίδιο καλός, τόσο στη φροντίδα του κοπαδιού όσο και στη συµµετοχή στα κοινά. Ήταν µάλιστα αυτός που προκαλούσε πολλές φορές τις συναντήσεις µε τους συνδαιτυµόνες, όταν καταλάβαινε ότι οι εξελίξεις τον ξεπερνούν, όταν έβλεπε ότι τα θέµατά τους µένουν πίσω. Έχοντας µάλιστα ιδιαίτερη αγάπη για τον τόπο του, φρόντιζε ώστε κάποιες από τις εκδηλώσεις των κτηνοτρόφων να γίνονται στην πατρίδα του στον Αλµυρό. Παρουσίαζε τις θέσεις του µε αυθεντικό τρόπο, µιλούσε πάντα µε τη γλώσσα της ψυχής, διεκδικούσε τα δίκια του κλάδου χωρίς εκπτώσεις και µάλιστα χωρίς να έρχεται σε προστριβές µε τον περίγυρό του.
«Να λειτουργήσουµε σαν µια γροθιά για να µπορέσουµε να αντιµετωπίσουµε τα προβλήµατα του κλάδου µας», έλεγε συχνά, ωστόσο δεν είχε τη χαρά να δει να λειτουργεί η Εθνική ∆ιεπαγγελµατική της Φέτας, υπόθεση για την οποία ξόδεψε πολύ από την ενέργειά του τα τελευταία χρόνια. ∆εν σταµάτησε να συµµετέχει στις προσπάθειες για τη θεµελίωση της διεπαγγελµατικής, ούτε όταν ο καρκίνος ήρθε να του φράξει το δρόµο. Γύρισε την Ελλάδα απ’ άκρου εις άκρον, κατηφόρισε στα Καλάβρυτα, ανηφόρησε στη Μακεδονία, παραβρέθηκε αρκετές φορές στις συναντήσεις της Αθήνας κι άλλες τόσες στα ανταµώµατα της Λάρισας. Η αλήθεια είναι πως το ζήτηµα παραµένει ανοιχτό. Πρώτον γιατί, πάντα βρίσκονται κάποια «αγκάθια» που σχεδόν εργολαβικά θέλουν να εκπροσωπούν τους κτηνοτρόφους, ακόµα κι αν δεν έχουν καµιά σχέση µε τη χηµεία του κλάδου. ∆εύτερον, γιατί µπορεί το επάγγελµα του κτηνοτρόφου να παραµένει ακόµα κάπως περιφρονηµένο, όµως τα συµφέροντα που αναπτύσσονται γύρω από το αιγοπρόβειο γάλα είναι µεγάλα και τα χρήµατα που παίζονται πολλά.
Ιστορικά και µέχρι κάποια στιγµή, η οικονοµική δραστηριότητα στο συγκεκριµένο κλάδο είχε στο επίκεντρό της τον παραγωγό. Από την εποχή των µεγάλων τσελιγκάτων και των µετακινούµενων κτηνοτρόφων, οι κάτοχοι το ζωικού κεφαλαίου είχαν τον πρώτο λόγο στις εξελίξεις. Με τον καιρό, το κέντρο βάρους µετατοπίσθηκε. Ειδικά από τη στιγµή που έφυγαν από τη µέση και οι µεγάλες συνεταιριστικές γαλακτοβιοµηχανίες, το κέντρο των αποφάσεων µετατοπίστηκε επικίνδυνα. Ίσως αυτό είναι κάτι που δεν µπόρεσε να κατανοήσει έγκαιρα, ο Γιάννης Γκρίνιας, όπως και πολλοί συνδαιτυµόνες του.
Πάντως, όσοι από τους συντρόφους του πιστεύουν πραγµατικά στη διεπαγγελµατική και στην οργάνωση του κλάδου, έχουν έναν ακόµη λόγο, στο όνοµα του Γιάννη Γκρίνια, να συνεχίσουν τον ωραίο αγώνα.
Βιογραφικό
Ο Γιάννης Γκρίνιας έζησε στον Αλµυρό και ήταν πατέρας δύο παιδιών. ∆ιετέλεσε αντιπρόεδρος της Οµοσπονδίας κτηνοτρόφων Μαγνησίας και επί σειρά ετών αντιπρόεδρος της Οµοσπονδίας Kτηνοτρόφων Θεσσαλίας και της Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτρόφων (ΠΕΚ). ∆ιετέλεσε επίσης γραµµατέας του ΑΚΚΕΛ του οποίου ήταν και δυο φορές υποψήφιος ευρωβουλευτής.Όρθιος, ακούραστος και µε θέρµη για τα κοινά, υπηρέτησε µε συνέπεια τον κλάδο για περισσότερα
από 40 χρόνια.
