Κατά ποιητική αναλογία, σήµερα στην Ελλάδα, µετά την ευδαιµονία του τέλους του 20ού αιώνα και την ψυχρολουσία των µνηµονίων, θα µπορούσε ίσως κάποιος ευφυής να καταγράψει ένα δράµα µε τίτλο «Η δολοφονία του κτηνοτρόφου» για να θίξει την κατάσταση στην οποία έχουν φέρει τους κάποτε νοικοκυραίους κτηνοτρόφους της Αττικής οι σύγχρονοι αστοί. Για να µπορέσει να γίνει κατανοητός ο παραλληλισµός, θα µπορούσαµε να καταγράψουµε ιστορικά την πορεία µιας µόνο οικογένειας κτηνοτρόφων, που αντανακλά κάθε άλλη. Για την ευχέρεια του κειµένου θα χρησιµοποιηθούν κάποια ονόµατα, έτσι απλά για να γίνει πιο κατανοητή η ιστορία.
Ο Βασίλης κι ο αδελφός του, γόνοι Βλάχων κτηνοτρόφων από τα Βαρδούσια Φωκίδας, έχουν µεταφέρει την κτηνοτροφική τους εκµετάλλευση στα περίχωρα της Αθήνας, στο Περιστέρι, καθ’ όσον η µεγάλη κατανάλωση γίνεται στην Αθήνα και τα µεταφορικά µέσα δεν είναι τόσο αξιόπιστα για τόσο ευαλλοίωτα αγροτικά προϊόντα.
Τότε ήταν κατανοητό ότι αν θέλεις γάλα, πρέπει να βρεις τρόπο να συµβιβαστείς µε την κοπριά, καθ’ όσον για κάθε λίτρο γάλα συµπαράγονται τρία κιλά κοπριά. Άσε που στο Κολωνάκι υπάρχουν φωτογραφίες µε πρόβατα που βόσκουν και κανένας δεν διαµαρτύρεται για τις κοπριές. Όµως οι συγκάτοικοι στο Περιστέρι δυσκολεύονταν µε την παραγωγική διαδικασία του γάλακτος και έτσι τα δύο αδέλφια επέλεξαν να µεταφέρουν τον στάβλο τους σε µια αποµακρυσµένη περιοχή, στο Μενίδι, και µετέφεραν το γάλα τους στον Ελαιώνα (ΑΣΤΥ).
Το 1968 η κανονικά αδειοδοτηµένη κτηνοτροφική εγκατάσταση µε τσιµεντένια οικήµατα και αυτόµατα αµελτικά µηχανήµατα Alfa Laval λειτουργούσε πλήρως. Τα αδέλφια επένδυσαν χρήµατα και τη ζωή τους. Και βέβαια τα σπίτια τους ήταν, όπως ήξεραν οι σωστοί κτηνοτρόφοι, δίπλα στα ζωντανά τους. Από φωτογραφίες της περιοχής φαίνονται πολύ µακριά τα φώτα της Αθήνας και βέβαια το γυµνό από αστικές δραστηριότητες πεδίο, ούτε κατοικία, ούτε δρόµοι µέχρι την Αθήνα. Η οικογένεια του Βασίλη πια αποτελείται από την Αρβανίτισσα Κατερίνα από τη Χασιά, τον Γιάννη και την Μάγδα. Η µονάδα εργασίας είναι η οικογένεια στις αγροτικές κοινωνίες. Όλοι µαζί δουλεύουν και µάλιστα χωρίς weekend. Και όταν ενηλικιώθηκαν τα παιδιά συστέγασαν τις δικιές τους µικρότερες εκµεταλλεύσεις, µαζί, εκεί στο Μενίδι.
Βέβαια το ανύπαρκτο λεγόµενο ελληνικό κράτος ήταν ανίκανο να προβλέψει τις εξελίξεις. Οι νοµοταγείς πολίτες την «πλήρωσαν» πάλι, εκτεθειµένοι σε κάθε επένδυσή τους, ακόµα και οι νοµοταγείς, οι αδειοδοτηµένοι. Παρ’ όλο που έβλεπαν οι νεοέποικοι τον ιδιόκτητο αδειοδοτηµένο στάβλο, τεµάχισαν τα χωράφια εκεί γύρω και τα αγόρασαν νεοαστοί, και µάλιστα «φθηνά», διότι ήταν δίπλα στον στάβλο. «Έπαιξαν» κερδοσκοπικά µε τις ζωές και τις δουλειές των ήδη έντιµων κατοίκων. Και κέρδισαν όλοι, εκτός από τους κτηνοτρόφους. Οι νεοαστοί απόκτησαν φθηνό οικόπεδο. Οι ιδιοκτήτες µοσχοπούλησαν. Οι δηµόσιοι υπάλληλοι στην πολεοδοµία έκαναν τα στραβά µάτια (µε το αζηµίωτο). Οι εκλεγόµενοι ψηφοθήρησαν ή ακόµα χειρότερα έγιναν εργολάβοι ή µεσίτες. Οι δηµόσιοι υπάλληλοι «κυνήγησαν» τους κτηνοτρόφους µε κανονισµούς και περιβαλλοντικές µελέτες κ.λπ. για να αποκτήσουν αξία (µε το αζηµίωτο;) τα χωράφια που έγιναν οικόπεδα. Και όταν έγιναν πολλοί οι καινούργιοι «γείτονες», πίεσαν ανήθικα και ενέταξαν στο σχέδιο πόλης τις νέες επιλογές τους και µαζί και τους παλαιούς στάβλους, αλλάζοντας τις χρήσεις γης.
Το πολύ κακό και ανήθικο ήταν ότι εις βάρος των κτηνοτρόφων συνέπραξαν και οι δηµόσιοι υπάλληλοι και οι εκλεγµένοι τοπικοί άρχοντες, µε την πολύ απλή τεχνική της παράλειψης άµεσης εφαρµογής των νόµων. Έτσι όταν δηµοσιεύτηκε ο νόµος 4056/12-3-2012 για την αδειοδότηση των νέων στάβλων, οι δηµόσιοι υπάλληλοι των κατά τόπους περιφερειών δηµιούργησαν άπειρα προβλήµατα στην εφαρµογή για τους νέους στάβλους, µε ερωτήµατα, καθυστέρηση σύστασης επιτροπών, προσκόµµατα στις αυτοψίες και πολλά ακόµα «ευφυή» αλλά σίγουρα αποτρεπτικά για νέους στάβλους. Κι οι παλαιές κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις; Αυτές ανήθικα ερµηνεύθηκε ότι εντάχθηκαν αυθαιρέτως στο νέο καθεστώς. Μόλις το 2017 η πολιτεία ξανανοµοθέτησε για τους δυστροπούντες δηµόσιους υπαλλήλους ώστε να αναγνωρίσουν ότι ο νόµος 4056 αφορά νέους στάβλους, όχι παλαιούς. Αλλά ακόµα και µετά την έκδοση του νόµου 4056/12-3-2012, στις 12-9-2012, οι δηµόσιοι υπάλληλοι και εκλεγµένοι «κακοί» τοπικοί άρχοντες εφάρµοζαν προϋπάρχουσες αποφάσεις, εκποιώντας ολόκληρα σταβλισµένα κοπάδια, απαξιώνοντας επενδύσεις µιας ζωής, «δολοφονώντας» εµµέσως συµπολίτες κτηνοτρόφους.
Δουλειά και ζωή γίνονται ένα
Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ είδε όλη του την ζωή να «εκποιείται» από τον τοπικό δήµαρχο, να µένει ο ίδιος στα στερνά της επαγγελµατικής του σταδιοδροµίας χωρίς δουλειά, να µένει όλη του η οικογένεια χωρίς τρόπο για να επιβιώσει και να του καταστρέφουν τη ζωή, καθ’ όσον στους κτηνοτρόφους η δουλειά και η ζωή συµπίπτουν. Ο Βασίλης δεν άντεξε περισσότερο, κλείστηκε στον κενό του στάβλο και στην κενή ζωή του και η καρδιά του τον εγκατέλειψε σε πέντε µήνες µέσα στον άδειο στάβλο του, αιφνίδια (ή µήπως αναµενόµενα;) Ο θάνατος ή η «δολοφονία» του κτηνοτρόφου; Μια «εποποιία» για τον τεχνητό «θάνατο» του κάθε κτηνοτρόφου και τη µετατροπή της Αττικής σε µονοµερή τουριστικό «παράδεισο». Βλέπεις τα πρόβατα των κτηνοτρόφων δεν ψηφίζουν. Και όλοι µαζί (µεσίτες, τσιµεντοποιητές, οικοπεδοφάγοι, ανήθικοι εκλεγµένοι, κερδοσκόποι έποικοι, επίορκοι δηµόσιοι υπάλληλοι και πολλοί άλλοι) καταστρέφουν την ισορροπία του περιβάλλοντος της Αττικής και τη βιωσιµότητα κυρίως της υπαίθρου της. «Οι κτηνοτρόφοι της Αττικής επιβίωσαν και διατήρησαν αειφόρα την Αττική επί αιώνες και επιθυµούν, µέσα σε κλίµα συνεννόησης και συµβίωσης, να συν-διαµορφώσουν ένα νέο συµβόλαιο, ώστε οι κατά τόπους κοινωνίες µας να γίνουν βιώσιµες, για όλους τους κατοίκους και τους επαγγελµατίες», διακήρυξε στις 7 Ιουλίου του 2018 ο σηµερινός πρόεδρος του Κτηνοτροφικού Συλλόγου Αττικής Γιάννης Κοντογιάννης.
