του Γιάννη Πανάγου
Πρόκειται για χάρισµα και δεν έχει να κάνει µε σπουδές, καριέρα ή πλούτο. Είναι οι πληθωρικοί χαρακτήρες, µε το πηγαίο χαµόγελο και τη ζεστή καρδιά που τραβάνε τον κόσµο γύρω τους σαν µαγνήτης.
Ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε σ’ όλη του τη ζωή ο Βασίλης Σαΐτης, ο Βασιλάκης, όπως τον αποκαλούσαν οι συγχωριανοί του, ο Κρόεφ, όπως τον έλεγαν από µικρό οι φίλοι του. Γεννηµένος στο Καλοχώρι της Λάρισας, µε σπουδές οικονοµικών, εντάχθηκε από πολύ νωρίς στην οµάδα της ΚΡΟΝΟΣ, της κονσερβοποιείας ροδάκινων που µε έδρα τη Σκύδρα, µεσουρανούσε, όπως µέχρι σήµερα, στους κάµπους της Ηµαθίας και της Πέλλας.
Εξωστρεφής από τη φύση του, ο Βασιλάκης ανέλαβε το κρίσιµο πόστο των αγορών πρώτης ύλης της βιοµηχανίας. Όχι χαριστικά, γιατί ήταν πρώτος ανεψιός του Λευτέρη, του ιδρυτή της εταιρείας αλλά γιατί ήταν ο πιο κατάλληλος για τη συγκεκριµένη θέση. Γιατί είχε αυτό το χαµόγελο που κέρδιζε µε την πρώτη µατιά όποιον τον γνώριζε. Γιατί είχε αυτή τη ζεστή καρδιά και το βλέµµα που σκορπούσε φως σε κάθε σύναξη στα αγροτικά καφενεία. Γιατί είχε αυτή την απλότητα που τον έκαναν να γίνεται ένα µε τους συνοµιλητές του. Γιατί είχε αυτή την ειλικρίνεια, τη συνέπεια που τον καθιστούσαν εγγυητή σε κάθε πράξη.
Από την Αλεξάνδρεια µέχρι το Αµύνταιο και από τη Νάουσα κι από το Ροδοχώρι µέχρι την Παραλίµνη, οι ροδακινοπαραγωγοί της ∆υτικής Μακεδονίας έχουν να λένε για τη ψυχή του Βασιλάκη, για το κέφι που σκορπούσε σε κάθε τους επικοινωνία. Είχε έναν τρόπο, όχι µόνο να σε πείθει να παραδώσεις την παραγωγή σου στο εργοστάσιο αλλά να σου δώσει να καταλάβεις την αγορά, να κατανοήσεις και τα θέµατα της βιοµηχανίας, να αισθανθείς συνεργάτης στη µεγάλη προσπάθεια.
«Όλοι µας ευχόµασταν και προσευχόµασταν να µην έρθει αυτή η ώρα του αποχωρισµού», του ψιθύριζε στον αποχαιρετισµό, το περασµένο Σάββατο, ο πατριάρχης της οικογένειας, θείος Λευτέρης. «Πάλεψες µέχρι την τελευταία στιγµή µε απαράµιλλο θάρρος, γενναιότητα και αξιοπρέπεια, χωρίς ποτέ να λυγίσεις. Τον εαυτό σου τον αδικούσες, την αδικία δεν την ήθελες. Νοιαζόσουν και για τον πιο µακρινό συγγενή µας, θυµίζοντας άλλες εποχές, εκείνες των προγόνων µας. Κουβαλούσες ένα µεγαλείο µέσα σου. Τα χαρίσµατα της φιλοτιµίας, της δοτικότητας, της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς προς όλους τους ανθρώπους, συγγενείς, φίλους, γνωστούς και συγχωριανούς σου. Πάντα άφηνες την σφραγίδα σου, της καλοσύνης. Πάντα έδινες, σπάνια ζητούσες. Ήσουν σαν τον µπάρµπα µας, Νασιούλα Σαΐτη, που, όποια πέτρα και να σήκωνες θα εύρισκες έναν γνωστό του και φίλο του. Ήσουν γεννηµένος για έναν άλλο κόσµο, αγγελικό, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν το πιστεύω σου και η ύπαρξή σου. Αντίο πραγµατικέ άρχοντα!».
Ο Βασίλης Σαΐτης γεννήθηκε πριν από 55 χρόνια στο Καλοχώρι Λάρισας, σπούδασε οικονοµικά και υπήρξε για πολλά χρόνια ακρογωνιαίος λίθος της κονσερβοβιοµηχανίας ΚΡΟΝΟΣ. Πρόσωπο ιδιαίτερα αγαπητό στον αγροτικό κόσµο στην ευρύτερη περιοχή της ∆υτικής Μακεδονίας, ήταν υπεύθυνος για τις αγορές πρώτης ύλης. Συνετέλεσε παράλληλα στην καλλιέργεια και διάδοση του ελληνικού βιοµηχανικού ροδάκινου στους νοµούς Ηµαθίας, Λάρισας, Φλώρινας και Κορινθίας. Ήταν παντρεµένος και είχε µια κόρη.
