Το µεγαλύτερο πρόβληµα στην καλλιέργεια της αµυγδαλιάς και ειδικά στις ποικιλίες που κατά κύριο λόγο καλλιεργούνται σήµερα στην Ελλάδα έχει να κάνει µε την πρόωρη άνθηση η οποία συνήθως κοστίζει µεγάλες απώλειες παραγωγής από τους ανοιξιάτικους παγετούς. Τα τελευταία δύο χρόνια (2019 και 2020) η εγχώρια παραγωγή αµυγδάλων υπέστη βαρύ πλήγµα από τον παγετό και τις ιδιάζουσες καιρικές συνθήκες, χωρίς την ίδια στιγµή, αυτό να αποτυπώνεται σαφώς στην εικόνα της αγοράς και τις τιµές παραγωγού. Έτσι, ακόµα και σε µια χρονιά όπως η φετινή, που η παραγωγή αµυγδάλων καταγράφεται σηµαντικά µειωµένη, ειδικά σε περιοχές όπως του Συκουρίου και της Ελασσόνας, η τιµή του προϊόντος συντηρείται τεχνηέντως χαµηλά, καθώς οι αγοραστές είναι λίγοι και τα δίκτυα διακίνησης µετρηµένα.
Σηµειωτέον ότι είναι η δεύτερη κατά σειρά χρονιά που οι αποδόσεις των αµυγδαλεώνων δεν απέδωσαν τα αναµενόµενα, µε τον ΕΛΓΑ να καλείται να καλύψει ένα σηµαντικό µέρος της απώλειας εισοδήµατος των παραγωγών. Το θέµα είναι ότι η αγορά είναι στηµένη µε τέτοιο τρόπο που οι αποζηµιώσεις του ΕΛΓΑ πολύ συχνά αντιστοιχίζονται µε την εναποµείνασα προς διάθεση παραγωγή και οι τιµές διαµορφώνονται ανάλογα.
Διαβάστε επίσης: Από Τρίτη όλα έτοιμα για προκαταβολή ενιαίας, παράδοση οι τριβές
Με άλλα λόγια, η αύξηση των καλλιεργήσιµων εκτάσεων και της παραγωγής χωρίς ανάλογη ανάπτυξη µονάδων επεξεργασίας, τυποποίησης και εν γένει διακίνησης του προϊόντος διατηρεί σε υπολανθάνουσα κατάσταση τον κλάδο του αµυγδάλου και το µέλλον των καλλιεργητών αβέβαιο. Αρκεί να αναφερθεί ότι σε πολλές περιοχές, οι κάτοχοι σπαστήρων ξηρών καρπών, είναι αυτοί που διαµορφώνουν το κλίµα της αγοράς, χωρίς να διαθέτουν την απαραίτητη διασύνδεση και γνώση της αγοράς. Όπως συµβαίνει εδώ και χρόνια µε τους ελαιουργούς (ελαιοτριβεία) που «σκοτώνουν» τις τιµές του ελαιολάδου, έτσι και µε τους κατόχους σπαστήρων, πέραν της συγκεκριµένης υπηρεσίας που προσφέρουν, διαδραµατίζουν συχνά αρνητικό ρόλο στη διαµόρφωση των τιµών παραγωγού.
Αυτό που λείπει από το αµύγδαλο είναι η ουσιαστική συνεργασία των παραγωγών για προϊόντα µε σταθερά ποιοτικά χαρακτηριστικά και ενδεχοµένως πιο χαµηλό κόστος. Παράλληλα, αυτό που χρειάζεται είναι ισχυρά και ανταγωνιστικά µεταξύ τους κανάλια παραλαβής και διάθεσης του προϊόντος ανάλογα µε τη χρήση του. Είναι άλλο το προϊόν που τυποποιείται για άµεση κατανάλωση (ψίχα), άλλο αυτό που βρίσκει χρήσεις στη ζαχαροπλαστική και µεταποιητική βιοµηχανία (σοκολατοποιία, µπάρες δηµητριακών, παστέλια κ.α.) κι άλλο αυτό που διατίθεται στη «γαλακτοβιοµηχανία».
Το άρθρο φιλοξενήθηκε στην εφημερίδα Agrenda που κυκλοφόρησε το Σάββατο 17 Οκτωβρίου.
