Σε άλλες λύσεις φαίνεται ότι θα πρέπει να κατευθυνθούν οι παραγωγοί βερικοκιάς, κυρίως της Νότιας και Κεντρικής Ελλάδας, που καλλιεργούν ποικιλίες όπως είναι οι «∆αναής», «Χαρίεσα», «Νόστος», «Bergarouge», «Shamade» και «Fardao» αν θέλουν να προσβλέπουν σε αποδόσεις που θα µπορούν να τους εξασφαλίσουν µια βιώσιµη εκµετάλλευση.
Οι υψηλές απαιτήσεις των συγκεκριµένων ποικιλιών σε ώρες ψύχους τη χειµερινή περίοδο, σε συνδυασµό µε την άνοδο των θερµοκρασιών που έχουν αρχίσει ήδη να καταγράφονται στην ελληνική επικράτεια εξαιτίας της κλιµατικής µεταβολής αποδεικνύεται καταστροφικός, καθώς οδηγεί συνήθως σε πάρα πολύ χαµηλές παραγωγές, όπως έγινε και το 2020.
«Οι στρεµµατικές αποδόσεις σε αυτές τις ποικιλίες θα έλεγα πως φέτος ήταν µηδαµινές», είπε στην Agrenda η Παυλίνα ∆ρογούδη, επικεφαλής ερευνών στο Ινστιτούτο Φυλλοβόλων Οπωροφόρων ∆έντρων Νάουσας, του ΕΛΓΟ – ∆ήµητρα.
Επικαλούµενη ερευνητικά αποτελέσµατα για την αξιολόγηση ποικιλιών βερικοκιάς, σε σχέση µε τις ώρες ψύχους, που προέκυψαν στο πλαίσιο του έργου «Free Climb», στο οποίο συµµετέχουν 15 ερευνητικοί φορείς από 9 χώρες της Μεσογείου µε χρηµατοδότηση της ΓΓΕΤ, η κ. ∆ρογούδη ανέφερε πως κάποιες από αυτές δεν θα έπρεπε να καλλιεργούνται ούτε καν στη Βόρεια Ελλάδα, όπου το κλίµα, συγκριτικά, είναι πιο ψυχρό.
«Μελετήσαµε περίπου 45 ποικιλίες κατά τη διάρκεια δύο χειµερινών περιόδων, του 2018-19 και του 2019-20 και διαπιστώσαµε πως µερικές ποικιλίες έχουν πολύ υψηλές απαιτήσεις σε ψύχος» επισήµανε και µας εξήγησε πως «καταγράψαµε ότι οι απαιτήσεις σε ψύχος, σε συνθήκες θερµοκρασίας δηλαδή από 0 έως 7,2 βαθµούς Κελσίου, κατά το τρίµηνο του χειµώνα, διέφεραν από 680 έως 1.200 ώρες. Μάλιστα το έτος 2020 διασπάστηκε οριακά ο λήθαργος σε αυτές, γεγονός που οδήγησε σε ατελή ανθοφορία την άνοιξη και εν τέλει πολύ µικρή παραγωγή. Ως εκ τούτου δεν πρέπει να καλλιεργούνται στην Κεντρική και Νότια Ελλάδα και τώρα λόγω της κλιµατικής αλλαγής, ούτε και στη Βόρεια Ελλάδα».
Οι επίµαχες ποικιλίες, όπως εξηγεί η ερευνήτρια, είχαν ως «γονέα» την πρώιµη Τίρινθος ή τη Μπεµπέκου, αµφότερες ελληνικές και σαν έτερο «γονέα» κάποια αµερικάνικη ποικιλία, µε ανθεκτικότητα στη σάρκα, η οποία όµως έχει υψηλές απαιτήσεις σε ψύχος για να ευδοκιµήσει.
«Φαίνεται, λοιπόν, πως κληρονόµησαν το χαρακτηριστικό των υψηλών απαιτήσεων σε ψύχος», σηµείωσε κι υποστήριξε ότι «όσοι καλλιεργούν τέτοιες ποικιλίες πρέπει να κατευθυνθούν σε άλλες επιλογές µε πολύ µικρές απαιτήσεις σε ψύχος».
Οι προτάσεις της έρευνας
Ειδικά για την περιοχή της Ηµαθίας, της Πέλλας και της Χαλκιδικής, που αποτελούν παραγωγικά κέντρα βερικοκιάς στη Βόρεια Ελλάδα και από ό,τι φαίνεται µε αυξανόµενο ενδιαφέρον από παραγωγούς, ιδανικές επιλογές, σύµφωνα µε τα αποτελέσµατα του ερευνητικού έργου, είναι ποικιλίες όπως οι Farely, Magic Cot, Carmen, Sanny Cot, Big Red, Anegat, Πλάκες Πηλίου, Farbaly, Bora, Τίρβυ, Tsounami, Prinsia, Perle Cot, Orange Cap και άλλες, που δεν χρειάζονται τόσο κρύο.
Οι µεγαλύτερες εκτάσεις βερικοκιάς, ωστόσο, καλλιεργούνται στη Νότιο Ελλάδα και δη στην Πελοπόννησο κι όπως σηµειώνει η κ. ∆ρογούδη, «οι κλιµατικές συνθήκες στην Πέλλα και στην Πελοπόννησο είναι εντελώς διαφορετικές αλλά οι ποικιλίες είναι ίδιες. Γι’ αυτό πρέπει ο παραγωγός να γνωρίζει τί θα πρέπει να φυτέψει και σε ποια περιοχή».
