Οι ισχυρές αντοχές του κλάδου υδατοκαλλιέργειας, απέναντι στις πρωτόγνωρες δυσκολίες αποδίδονται πρωτίστως στις στέρεες υποδομές, στην πείρα, στην τεχνογνωσία αλλά και στον στρατηγικό προσανατολισμό των εταιρειών ιχθυοκαλλιέργειας, γεγονός που κατέστησε τον κλάδο ιδιαίτερα ευνοημένο όσον αφορά τις εξαγωγές και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για περαιτέρω διείσδυση στις διεθνείς αγορές. Οι ενδείξεις, μάλιστα, εν όψει του κλεισίματος του 2021 είναι ενθαρρυντικές και εκτιμάται ότι ο κλάδος θα επανέλθει στα προ της πανδημίας επίπεδα και θα κλείσει με αύξηση της παραγωγής περίπου στο 3%.
Σήμερα όμως η Ελληνική Ιχθυοκαλλιέργεια βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με μία νέα πρόκληση, τη σημαντική αύξηση στο κόστος λειτουργίας και παραγωγής, η οποία συνδέεται άμεσα με τις ανατιμήσεις που έχουν προκύψει στο κόστος της ενέργειας και των μεταφορών. Πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά πολλούς κλάδους της παγκόσμιας οικονομίας και επηρεάζει αλυσιδωτά όλες τις επί μέρους παραμέτρους της παραγωγής και της διανομής.
Οι πρόσφατες εκτιμήσεις, τεκμηριωμένες με ανάλυση των πραγματικών δεδομένων, οδηγούν σε συμπεράσματα που επιβάλλουν εγρήγορση και άμεση προσαρμογή από τις εταιρείες του κλάδου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αύξηση του ενεργειακού κόστους για τη λειτουργία των μονάδων του κλάδου εκτιμάται ότι θα φτάσει το 97%. Παράλληλα, έχει παρατηρηθεί αύξηση της τάξης του 15% στις τιμές των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται στις ιχθυοτροφές και αύξηση 17% στο κόστος των συσκευασιών, λόγω της αύξησης κόστους των πρώτων υλών στη βιομηχανία πλαστικών και μετάλλων. Επιπλέον, σε όλα τα προηγούμενα έρχεται να προστεθεί και η αύξηση στο κόστος των μεταφορών που υπολογίζεται να αγγίξει το 8%, λόγω της εκρηκτικής αύξησης των τιμών των καυσίμων και των ναύλων.
Η συνεκτίμηση όλων των παραμέτρων που προαναφέρθηκαν οδηγεί σε μια συνολική αύξηση του κόστους παραγωγής της τάξης του 20%. Η παραγωγική αλυσίδα βρίσκεται σε μεγάλη πίεση και ο κλάδος κινείται ήδη εδώ και πολύ καιρό σε καθεστώς μιας ιδιαίτερα συγκρατημένης τιμολογιακής πολιτικής, που πιέστηκε ακόμη περισσότερο λόγω της πανδημίας. Οι εταιρείες του κλάδου δεν είναι δυνατόν να απορροφήσουν την αύξηση του κόστους παραγωγής που έχουν προκαλέσει οι διαδοχικές ανατιμήσεις σε όλες τις βασικές πρώτες ύλες, ιδίως όταν υπάρχει ταυτόχρονα και πίεση στις τιμές λόγω του ανταγωνισμού. Αναγκαστικά θα πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο μετακύλισης μέρους της αύξησης του κόστους παραγωγής στην τελική τιμή του προϊόντος.
Ως εκ τούτου, η Ελληνική Ιχθυοκαλλιέργεια βρίσκεται μπροστά σε σημαντικές αποφάσεις, κινούμενη πάντα σε πνεύμα απόλυτης διαφάνειας και συστηματικής ενημέρωσης όλων των εμπλεκομένων μερών, που θα την βοηθήσουν να προσαρμοστεί συνολικά στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Πρωταρχικός στόχος είναι η διαφύλαξη της επιχειρηματικής υγείας και της βιωσιμότητας των επιχειρήσεων του κλάδου, ο οποίος καλείται να εξασφαλίσει τα περιθώρια κέρδους που θα του επιτρέψουν να συνεχίσει τόσο τις επενδύσεις του, όσο και την ενίσχυση της καινοτομίας και της ανταγωνιστικότητάς του σε διεθνές επίπεδο.
