Ταξινόμηση ποιότητας, προπωλήσεις κάνουν τη διαφορά στο βαμβάκι

Ταξινόμηση και προπωλήσεις κάνουν τη διαφορά στη τιμή βάμβακος, αναγκαία η μόδα

Ο χρόνος για τα φιξαρίσµατα τελείωσε στις 31 Ιανουαρίου και τώρα, όλο το ενδιαφέρον των καλλιεργητών στρέφεται στη νέα χρονιά. Η πικρή γεύση που άφησε η αγορά το τελευταίο τρίµηνο δεν είναι καλός σύµβουλος, ωστόσο η υπόθεση δεν είναι άσπρο - µαύρο. 

Η τιµή µε την οποία έκλεισε η χρονιά, τα 69 λεπτά το κιλό, µεταφράζονται σε ένα οριακά θετικό οικονοµικό αποτέλεσµα για εκείνες τις αγροτικές εκµεταλλεύσεις που κατάφεραν να κερδίσουν το στοίχηµα των επιδόσεων, ξεπερνώντας τον εθνικό µέσο όρο των 350 κιλών το στρέµµα. Για αρκετούς παραγωγούς όµως, η χρονιά άφησε µια πικρή επίγευση, την οποία υπερτόνισε το γεγονός ότι η τιµή για το σύσπορο έπιασε την περίοδο των προπωλήσεων δύο φορές το 1 ευρώ.

Η δυνατότητα των προπωλήσεων λοιπόν και της διασποράς του ρίσκου της καλλιέργειας, δείχνουν την πρώτη παράµετρο που καλούνται να σταθµίσουν όσοι παραγωγοί είναι ταγµένοι στην καλλιέργεια βάµβακος, τόσο για τη νέα χρονιά, όσο και για το µέλλον εν γένει της βαµβακοκαλλιέργειας στην Ελλάδα.

Το δίδαγµα της φετινής χρονιάς, έδειξε ότι πράγµατι ο παραγωγός µπορεί να εξασφαλίσει µια αξιόλογη µέση τιµή, επιλέγοντας να κλείσει ποσότητες της αναµενόµενης παραγωγής του καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Η τακτική αυτή όµως, προϋποθέτει σοβαρή µελέτη, πέρα από τάσεις στο χρηµατιστήριο βάµβακος και την αξιολόγηση των εξελίξεων που θα µπορούσαν να το επηρεάσουν. Οι παραγωγοί καλούνται να αξιολογήσουν οι ίδιοι τα δεδοµένα της εκµετάλλευσής τους, τα κόστη τους προκειµένου να είναι σε θέση να διακρίνουν σε ποιο επίπεδο χρηµατιστηριακών τιµών η προπώληση συµφέρει.

Αναγκαίες οι ταξινοµήσεις βάσει ποιότητας

Αν και συµβαίνει ήδη µέχρι ένα βαθµό, µια µεθοδική και ορθολογική ταξινόµηση της πρώτης ύλης και της τιµής που αυτή µπορεί να πληρώνεται, είναι αναγκαία για να διατηρηθεί η βαµβακοκαλλιέργεια στην Ελλάδα, σε µια χώρα µε ακριβό οικόπεδο που δεν θα µπορούσε ποτέ να ανταγωνιστεί την ποσοτική δυναµική χωρών της Ασίας, της Λατινικής Αµερικής ή ακόµα και των ΗΠΑ (µόνο το Τέξας, σε έκταση θα µπορούσε να χωρέσει 10 ευρωπαϊκές χώρες). Το πριµ της ποιότητας δηλαδή θα χρειαστεί να εξασφαλίζει τιµή ακόµα και 20-25 σεντς επί των χρηµατιστηριακών επιπέδων, για πρώτη ύλη µε άψογα χαρακτηριστικά, ποικιλιών που αναζητά η βιοµηχανία, ή επίσης και βιολογικής καλλιέργειας βάµβακος.

Σύνδεση µε ισχυρά brands

Φυσικά αυτό προϋποθέτει τη διεύρυνση των αγορών στις οποίες απευθύνεται το ελληνικό βαµβάκι. Προφανώς δύσκολα θα µπορούσαν τα τουρκικά κλωστήρια να πληρώσουν τόσο υψηλά πριµ επί της διεθνούς τιµής. Για τον λόγο αυτό, η σύνδεση του ελληνικού βάµβακος µε τα ισχυρά brands του χώρου της µόδας, αποτελεί από ένα σηµείο και έπειτα µονόδροµος προκειµένου να µπορέσει η καλλιέργεια να διατηρήσει τις εκτάσεις και την βαρύτητα που γνώρισε τα προηγούµενα χρόνια. Ενδεικτική του δρόµου υπεραξίας που καλείται να ακολουθήσει η ελληνική βαµβακοκαλλιέργεια, είναι το πρόγραµµα FiberMax CSF της BASF, που παρουσιάστηκε πέρυσι τον Οκτώβριο µε έναν αφοπλιστικό τρόπο, µια επίδειξη µόδας στο βαµβακοχώραφο.