Πιέσεις για απορρόφηση παραγωγής τεύτλων από μονάδα της Σερβίας

Με άλλα λόγια και παρά τις πιέσεις που ασκούνται στην κυβέρνηση και ειδικότερα στο υπουργείο Ανάπτυξης εν όψει ΔΕΘ, η μόνη διέξοδος για να μην καταστραφούν οικονομικά οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις που πήραν το μεγάλο ρίσκο να καλλιεργήσουν φέτος 13.000 στρέμματα με ζαχαρότευτλα, θα μπορούσε να είναι η παραλαβή και μεταφορά της αγροτικής παραγωγής στα εργοστάσια παρασκευής ζάχαρης της Σερβίας. Το θέμα δεν είναι απλό, καθώς τον όλο χειρισμό θα πρέπει να διευκολύνουν με κατ’ εξαίρεση αποφάσεις και οι  Βρυξέλλες. Αποτελεί ωστόσο την μόνη ρεαλιστική οδό, μέσα από την οποία θα μπορούσε να κλείσει χωρίς περαιτέρω αιμορραγία και κοινωνικά δράματα αυτό το σκέλος στην υπόθεση της πολυθρύλητης πλέον ΕΒΖ.

Το όλο θέμα έχει να κάνει:

• με τις αντικειμενικές συνθήκες στην ευρωπαϊκή αγορά ζάχαρης που δεν είναι καθόλου καλές και δύσκολα θα μπορούσαν να προσελκύσουν αξιόλογους επενδυτές, καθώς αυτοί οι λίγοι που εμφανίζονται έχουν άλλα στο νου τους
• με τα συμφέροντα της Τράπεζας Πειραιώς, οι διοικούντες της οποίας εκτιμούν ότι η τράπεζα θα πετύχει σαφώς καλύτερο οικονομικό αποτέλεσμα αν τα στοιχεία ενεργητικού της ΕΒΖ περιέλθουν εξ ολοκλήρου στην πιστώτρια, η οποία θα έχει το χρόνο και τον τρόπο να διαπραγματευθεί διαφορετικά τις τύχες των αντίστοιχων περιουσιακών στοιχείων

Σημειωτέων ότι στις 20 Οκτωβρίου αναμένεται η έκδοση της απόφασης επί της προσφυγής που κατέθεσε η Τράπεζα Πειραιώς και εκδικάστηκε στις αρχές του καλοκαιριού για την ένταξη της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης στο ειδικό καθεστώς του πτωχευτικού κώδικα (Άρθρο 106Β). Βάσει αυτής και εφόσον δικαιωθεί η προσφυγή, η Τράπεζα Πειραιώς θα έχει στο εξής τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην υπόθεση της ΕΒΖ. Βάσει αυτής της εξέλιξης, η αναβίωση κάποιας ή κάποιων μονάδων για την παραγωγή ζάχαρης στην Ελλάδα δεν φαίνεται να συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες και αν πωληθούν κάποια εργοστάσια ως μονάδες παραγωγής εν λειτουργία θα είναι αυτά της Σερβίας.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία η θέση την οποία εκφράζουν οι τελευταίες οι εναπομείναντες καλλιεργητές και κυρίως οι ιδιοκτήτες τευτλοεξαγωγέων (μηχανήματα) που επιμένουν στη διάσωση της τευτλοκαλλιέργειας και στην «ανάσταση» κάποιας ή κάποιων από τις εγχώριες μονάδες παραγωγής ζάχαρης. Άλλωστε, η δοσοληψίες που ανέπτυξαν και οι ίδιοι τα τελευταία χρόνια με τους αμφιβόλου φερεγγυότητας, κατά καιρούς υποψήφιους επενδυτές δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια αξιοπιστίας ως προς τις προτεινόμενες αυτή τη στιγμή λύσεις.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ορισμένοι εξ αυτών, αφού έπαιξαν και μάλλον κάηκαν με τον Φέκερ, τώρα τελευταία, έρχονται να προτείνουν ως πολύφερνη νύφη την περίπτωση της Royal Sugar. Στην ουσία πρόκειται περί ενός γραφείου αντιπροσώπευσης που εισάγει στην Ελλάδα ζάχαρη από τη Μεγάλη Βρετανία και που εμφανίζεται ως εν δυνάμει υποψήφιος για την ενοικίαση και λειτουργία μιας από τις εγχώριες μονάδας παραγωγής ζάχαρης και εν προκειμένω αυτής των Σερρών.