Εδώ αξίζει να σημειωθεί πάντως, ότι οι ζημιές και η δυσκολίες που αντιμετώπισαν τα ελαιόδεντρα σε αρκετές περιοχές της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας τις προηγούμενες ημέρες, δεν αποκλείεται να αποτυπωθούν στις τιμές του προϊόντος ήδη από την υφιστάμενη περίοδο, αφού προεικονίζουν περιορισμένες παραγωγές τουλάχιστον για την επόμενη χρονιά.
Οι τάσεις πάντως στην ευρωπαϊκή αγορά επιφυλάσσουν «έκρηξη» πωλήσεων ελαιολάδων µε γεωγραφική ένδειξη, ιδίως στην Ιταλία, µε τα αποθέµατα στους 14.000 τόνους στην Απουλία και στους 1.500 τόνους σε Σικελία, Τοσκάνη για τα παραδοσιακά και με γεωγραφική ένδειξη ελαιόλαδα που βρίσκεται αρκετά πάνω από τον μέσο όρο των 5 ευρώ το κιλό, στον οποίο κινείται η γειτονική χώρα.
Η αντίδραση αυτή της αγοράς τις τελευταίες εβδομάδες, έρχεται να επικυρώσει μια κατεύθυνση που από πέρυσι επιχειρεί και θεσμικά πλέον να δώσει η Ισπανία. Αυτή είναι η απαγκίστρωση του ελαιολάδου που προέρχεται από παραδοσιακούς ελαιώνες από τις διακυμάνσεις της τιμής του ελαιολάδου προερχόμενου από υπερεντατικές καλλιέργειες.
Στην περίπτωση της αγοράς «χύμα» λοιπόν, η διάκριση αυτή φέτος δείχνει ότι εμπεδώνεται από το εμπόριο. Στην περίπτωση όμως του ποιοτικού συσκευασμένου ελαιολάδου, παρατηρείται και εδώ μια εκ νέου προσέγγιση των παραδοσιακών ελαιώνων, ιδίως αυτών που είχαν εγκαταλειφθεί και δεν μπόρεσαν ποτέ στο παρελθόν να πείσουν για την αξία τους.
Στο τεύχος Απριλίου, του περιοδικού Ελαίας Καρπός, παρουσιάζεται η προσπάθεια της οικογένειας Δαφνή και η ήσυχη επανάσταση που έκανε αξιοποιώντας τον παραμελημένο κερκυραϊκό ελαιώνα με τις υπεραιωνόβιες ελιές του. Είναι γεγονός ότι μέχρι και πριν από δέκα χρόνια, το ελαιόλαδο της Κέρκυρας είχε πολύ κακή φήμη, η οποία ωστόσο «ήταν πέρα για πέρα αληθινή» όπως παραδέχεται ο Σπύρος Δαφνής στο Ελαίας Καρπός, που μαζί με τον αδερφό του Γιώργο, είναι ελαιοκαλλιεργητές και ελαιοτριβείς τρίτης γενιάς. Όλοι έως τότε θεωρούσαν υπεύθυνη την ποικιλία, το χώμα και το κλίμα για την χαμηλή ποιότητα του ελαιολάδου και όχι το τσουβάλιασμα του καρπού σε σακιά που έμεναν στο χωράφι μερικές μέρες προτού φτάσουν στο λιοτρίβι ή τα μηχανήματα εκεί που λειτουργούσαν στους 70 βαθμούς Κελσίου, βγάζοντας καυτό λάδι από το διαχωριστήρα.
Όπως μεταφέρει ένας παραγωγός απέναντι από την Κέρκυρα, ο Αλέξης Σπύρου που επίσης φροντίζει τα πανύψηλα δέντρα αυτής της ποικιλίας στην Πρέβεζα, είναι και το κόστος καλλιέργειας τέτοιο, που δεν προσελκύει τους παραγωγούς στον να επιδείξουν το απαιτούμενο μεράκι και επαγγελματισμό που απαιτεί η Λιανολιά. Ο ίδιος, επιχειρεί να αναθερμάνει το ενδιαφέρον των παραγωγών της Πρέβεζας για το προϊόν, το οποίο μάλιστα έχει και Γεωγραφική Ένδειξη ΠΓΕ Πρέβεζα.
Όπως εκτιμά και όπως η περίπτωση της οικογένειας Δαφνή έδειξε, ο παραδοσιακός ελαιώνας δεν μπορεί παρά να επεκτείνει περαιτέρω τα μερίδιά του στην αγορά ελαιολάδου, δίνοντας στο μεταξύ και τα απαραίτητα οικονομικά κίνητρα στους παραγωγούς για τις απαιτητικές φροντίδες που μπορεί να χρειαστεί. Σε συνδυασμό με την εικόνα που στέλνουν τα υπόλοιπα παραγωγικά κέντρα της Ευρώπης πάντως, φαίνεται πως το οικονομικό ενδιαφέρον γύρω από το ελαιόλαδο παραδοσιακού ελαιώνα, επιστρέφει.
