Οι ελιές όπως και πολλά άλλα αείφυλλα φυτά (κουμαριές, πουρνάρια κ.α.) αναγεννιόνται με φυσικό τρόπο μετά από πυρκαγιές, από ιστούς οι οποίοι διασώθηκαν της καταστροφής. Στα ελαιόδενδρα οι ιστοί αυτοί είναι λανθάνοντες οφθαλμοί που βρίσκονται συνήθως σε χοντρά μέρη των δένδρων, τα οποία είναι και πιο ανθεκτικά στις υψηλές θερμοκρασίες, όπως για παράδειγμα οι πρωτεύοντες βραχίονες και οι κορμοί.
Περισσότερο ευάλωτα σε ολοκληρωτική καταστροφή, δηλαδή σε ολική απώλεια όχι μόνον της κόμης αλλά και του ριζικού συστήματος, είναι συνήθως εκείνα τα δένδρα της ελιάς τα οποία έχουν ηλικία μικρότερη των 4 χρόνων, επειδή οι κορμοί τους δεν είναι ακόμα ισχυροί, καθώς και εκείνα που για διαφόρους λόγους έχουν κορμούς κούφιους στο κέντρο τους και η φωτιά μπορεί εύκολα να επεκταθεί προς το εσωτερικό τους.
Αντίθετα τα παραγωγικά υγιή δένδρα μέσης ηλικίας, τα οποία έχουν ισχυρούς κορμούς και στη βάση τους καλοσχηματισμένους «κώδωνες», τις περισσότερες φορές, είναι πολύ πιο ανθεκτικά στις ολοκληρωτικές καταστροφές όπως οι πυρκαγιές και το ψύχος.
Αναλυτικά το 8σέλιδο έντυπο είναι διαθέσιμο εδώ
