Όπως αναφέρει και το Περιφερειακό Κέντρο Φυτοπροστασίας Αχαΐας, τα προσβεβλημένα από την ασθένεια φύλλα γίνονται καστανά και παραμένουν στο δένδρο όλο το έτος. Οι τρυφεροί βλαστοί κάμπτονται σαν «μαγκούρα», μαραίνονται, ξηραίνονται. Από τα άνθη και τους βλαστούς η μόλυνση επεκτείνεται στους κλάδους και τους βραχίονες όπου σχηματίζονται έλκη, ενώ με βροχερό καιρό εμφανίζεται βακτηριακή βλέννα στους μίσχους, τα νεαρά καρπίδια ή στα έλκη των κλάδων.
Το εντεροβακτήριο προσβάλλει κυρίως µηλοειδή αλλά και πολλά είδη καλλωπιστικών και αυτοφυών δέντρων και θάµνων, µε τις µολύνσεις να αρχίζουν τις πρώτες µέρες της άνοιξης. Το παθογόνο διαχειµάζει µέσα στα έλκη των κλάδων των προσβεβληµένων φυτών, µε τη µετάδοση της ασθένειας σε αµόλυντες περιοχές και χώρες να γίνεται κυρίως µέσω µολυσµένου πολλαπλασιαστικού υλικού.
Η ανίχνευση της παρουσίας του παθογόνου δίχως εµφανή συµπτώµατα είναι αρκετά δύσκολη και γίνεται µόνο από ειδικά εργαστήρια (µέθοδος PCR). Τα νεαρά δέντρα είναι πιο ευαίσθητα στην ασθένεια, µε του γεωπόνους να συνιστούν την αφαίρεση των εµφανώς προσβεβληµένων βλαστών το χειµώνα καθώς επίσης και την διενέργεια επαρκών ψεκασµών σε περίπτωση προσβολής µε µυκητοκτόνα σκευάσµατα που να καλύπτουν όλες τις σειρές του οπωρώνα, δίχως να αφήνονται περιοχές αψέκαστες.
Πιο εξειδικευμένα, οι γεωπόνοι από την Αχαΐα συνιστούν:
- Αυστηρό κλάδεμα και κάψιμο των προσβλημένων κλάδων και βραχιόνων με αφαίρεση και υγιούς τμήματος μήκους 30 εκατ. κάτω από τα ορατά 2 / 3 όρια των ελκών.
- Συνεχή απολύμανση των εργαλείων κατά το κλάδεμα
- Απολύμανση και των τομών κλαδέματος με χαλκούχο σκεύασμα ή άλλα κατάλληλα σκευάσματα.
- Ψεκασμό πριν την διακοπή του λήθαργου με οξυχλωριούχο χαλκό ή υδροξείδιο του χαλκού.
