Το «Φάβα της Αμοργού», κατά την αμοργιανή ντοπιολαλιά στην οποία έχει ουδέτερο γένος, είναι η γνωστή μας φάβα. Πρόκειται για τα αποξηραμένα, αποφλοιωμένα και τεμαχισμένα σπέρματα του φυτού Pisum sativum, ενός τοπικού πληθυσμού αρακά που καλλιεργείται στο νησί της Αμοργού από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και έχει προσαρμοστεί άριστα στις εδαφοκλιματικές συνθήκες του νησιού. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των σπερμάτων είναι η υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, αφού σε 100 γραμμάρια περιέχονται περισσότερα από 22 γραμμάτια πρωτεΐνης, καθώς και το πολύ μικρό μέγεθός τους, αφού 1.000 σπόροι έχουν μέσο βάρος 95,7 γραμμαρίων (μικρόσπερμα). Η γεωγραφική απομόνωση του νησιού, οι τοπικές κλιματολογικές και εδαφολογικές συνθήκες, ο μακρόχρονος και ιδιαίτερος τρόπος καλλιέργειας του φυτού στην Αμοργό, η άνυδρη καλλιέργεια, η χρήση ιδιοπαραγόμενου σπόρου και η απουσία άλλων ψυχανθών στο νησί ευνόησαν την προσαρμογή και τη γενετική ομοιογένεια του πληθυσμού του φυτού Pisum sativum στο νησί της Αμοργού, του οποίου τα σπέρματα αποτελούν το «Φάβα της Αμοργού».
Το φάβα της Αμοργού καλλιεργείται στις πεδινές εκτάσεις του νησιού, κυρίως σε απότομες και απόκρημνες πλαγιές, σε διάσπαρτα μικροσκοπικά χωράφια, που χωρίζονται με ξερολιθιές, για να συγκρατηθεί το λιγοστό κυκλαδίτικο χώμα. Η καλλιέργεια είναι ξερική και όλες οι γεωργικές εργασίες γίνονται με το χέρι: το «νιάσιμο», δηλαδή το ξεβοτάνισμα του χωραφιού, το όργωμα με άροτρο ή με αξίνα, η σπορά με σκόρπισμα του καρπού με το χέρι, ο θερισμός του τον Μάιο και τον Ιούνιο με το δρεπάνι, το αλώνισμα και το κοσκίνισμα με τον τουμπανά, το σπάσιμο στον πέτρινο χερόμυλο. Το μάζεμα του καρπού γίνεται στην πρωινή απαλάδα, την αχνή υγρασία της ατμόσφαιρας, που μαλακώνει το λουβί και προλαμβάνει το σπάσιμό του.
