∆εν είναι συχνό µια χώρα να αποχωρεί από έναν διεθνή οργανισµό του οποίου τα κεντρικά γραφεία φιλοξενεί. Αυτό, ωστόσο, επέλεξε να κάνει ο πρόεδρος του Ισηµερινού Λένιν Μορένο στις 13 Μαρτίου, όταν αποφάσισε να ακολουθήσει έξι άλλες χώρες που εξήλθαν από την Ένωση Νοτίου Αµερικής (Unasur) που παλιότερα περιλάµβανε στους κόλπους της όλες τις 12 χώρες της ηπείρου. Ο ίδιος έκανε λόγο για «ξεροκέφαλη πολιτική των αυτοαποκαλούµενων σοσιαλιστών του 21ου αιώνα» συµπληρώνοντας ότι επιθυµεί η χώρα του να ξαναδώσει στην ένωση τη λάµψη της, µέσα από τα κεντρικά γραφεία των 65 εκατοµµυρίων δολαρίων του οργανισµού που άνοιξαν το 2014 κοντά στο Quito.
Στις 22 Μαρτίου εφτά πρόεδροι κρατών της Νοτίου Αµερικής συναντήθηκαν στο Σαντιάγο για να δροµολογήσουν την ένωση που θα αντικαταστήσει τη Unasur, το Φόρουµ για την ανάπτυξη της Νοτίου Αµερικής, ονόµατι Prosur. Θα περιλαµβάνει τη Βραζιλία, την Αργεντινή, τη Χιλή, τον Ισηµερινό, την Παραγουάη, την Κολοµβία, το Περού και τη Γουιάνα.
Παρουσιάζοντας την ιδέα τον Ιανουάριο ο πρόεδρος της Κολοµβίας Ιβάν Ντούκε ανέφερε ότι αντί για γραφειοκρατικός οργανισµός, η Prosur θα είναι ένας µηχανισµός συντονισµού που θα υπερασπίζεται τη δηµοκρατία, την ανεξαρτησία των οργανισµών και την οικονοµία της αγοράς, καλώντας 11 από τις 12 χώρες να συµµετέχουν στις εργασίες σχηµατισµού, εξαιρώντας τη Βενεζουέλα. Οι αριστερές κυβερνήσεις της Βολιβίας και της Ουρουγουάης έστειλαν αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα της Χιλής αλλά δεν θα συµµετέχουν στο µπλοκ. Η ατζέντα της συνεργασίας, όπως µετέδωσε η dw.com, θα αφορά ζητήµατα υποδοµών, ενέργειας, ασφάλειας, άµυνας, εγκλήµατος, υγείας και απάντησης στις φυσικές καταστροφές.
Η Prosur αντανακλά το µεταβαλλόµενο πολιτικό κλίµα στη Νότιο Αµερική, σχολιάζει το Economist. Ωστόσο, σύµφωνα µε το περιοδικό, αντί η Prosur να αποτελεί απάντηση στην έλλειψη ενότητας που διαπιστώνεται στις σχέσεις ανάµεσα στις χώρες της περιοχής, µοιάζει να επαναδιατυπώνει το πρόβληµα ότι στη Λατινική Αµερική οι περιφερειακοί θεσµοί είναι όµηροι εφήµερων πολιτικών συµµαχιών, δουλεύοντας σπάνια στην κατεύθυνση της προώθησης της συνεργασίας.
Ο τελευταίος γενικός γραµµατέας της Unasur Ερνέστο Σάµπερ, πρώην πρόεδρος της Κολοµβίας είχε πει στο Economist το 2015 ότι η ένωση συµβάδιζε µε ένα πολιτικό σενάριο σύµφωνα µε το οποίο η πλειοψηφία των κυβερνήσεων που συµµετέχουν θα ήταν αριστερές. Όταν η θητεία του έληξε, ευρύς συνασπισµός χωρών πρότεινε τον Χοσέ Οκτάβιο Μπορδόν, έναν θεωρούµενο κεντρώο πολιτικό και διπλωµάτη από την Αργεντινή ως αντικαταστάτη του. Η Βενεζουέλα άσκησε βέτο και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
«∆εν ξεπερνάς τις αντιθέσεις δηµιουργώντας ένα νέο οργανισµό που θα αποτελείται µόνο από τους φίλους σου» αναφέρει ένας πρώην υπουργός Εξωτερικών χώρας της Νοτίου Αµερικής που θεωρεί ότι το εγχείρηµα της Prosur αποπνέει «προχειρότητα».
Όπως εκτιµά το Economist, στην Prosur θα λείπει το βάρος να φέρει εις πέρας το έργο που θα έπρεπε να είχε κάνει η Unasur, εργαζόµενη πάνω σε πρακτικά µέτρα – ειδικά λειτουργώντας ως γέφυρα ανάµεσα σε δύο συνασπισµούς για το εµπόριο στη Νότιο Αµερική, τη Μercosur (Κοινή Αγορά του Νότου) και τη Συµµαχία του Ειρηνικού (Pacific Alliance).
O Λόρενς Γουάιτχεντ που ερευνά θέµατα οικονοµικής φιλελευθεροποίησης στη Λατινική Αµερική στο Πανεπιστήµιο της Οξφόρδης έγραψε ότι η στροφή των ελίτ της Λατινικής Αµερικής προς την καινούρια ιδεολογική µόδα έχει µετατρέψει την περιοχή σε «µαυσωλείο από νεωτερικότητες». Αυτό φαίνεται τώρα να ισχύει και για τους οργανισµούς που θεσπίζονται µε στόχο τη σύγκλιση, σχολιάζει το Economist.
