Τον Δεκέμβριο του 2019, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εισήγαγε την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που αποσκοπεί να καταστήσει την οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιβαλλοντικά βιώσιμη. Ο στόχος είναι να επιτευχθεί η κλιματική ουδετερότητα έως το 2050 και να μετατραπεί η μετάβαση αυτή σε μια οικονομική και βιομηχανική ευκαιρία για την Ευρώπη. Η συμφωνία αποτελείται από ένα ευρύ φάσμα μέτρων πολιτικής και επιδοτήσεων που στοχεύουν στη μείωση της ρύπανσης, ενώ παράλληλα αυξάνουν την έρευνα και τις επενδύσεις σε φιλικές προς το περιβάλλον τεχνολογίες.
Η Πράσινη Συμφωνία είναι ριζικά μια προσπάθεια μετασχηματισμού της ευρωπαϊκής οικονομίας και των ευρωπαϊκών καταναλωτικών προτύπων. Παρ’ όλα αυτά λόγω του ότι συνεπάγεται μια θεμελιώδη αναθεώρηση του ευρωπαϊκού ενεργειακού συστήματος και επειδή κατατάσσεται τόσο ψηλά στην ατζέντα πολιτικής της ΕΕ, αναμένεται να αλλάξει παράλληλα τις σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και των γειτονικών χωρών – καθώς επίσης και να επαναπροσδιορίσει τις παγκόσμιες πολιτικές προτεραιότητες της Ευρώπης. Ως εκ τούτου, είναι μια ανάπτυξη εξωτερικής πολιτικής με βαθιές γεωπολιτικές συνέπειες.
Σύμφωνα με κείμενο που συνέταξε ομάδα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, απαρτιζόμενη από τους Mark Leonard, Jean Pisani-Ferry, Jeremy Shapiro, Simone Tagliapietra, και Guntram Wolff, αναφέρει περιληπτικά ότι:
Η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία θα έχει βαθιές γεωπολιτικές επιπτώσεις, ορισμένες εκ των οποίων είναι πιθανό να έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στους εταίρους της ΕΕ.
Η ΕΕ θα πρέπει να προετοιμαστεί για τη διαχείριση αυτών των επιπτώσεων στις σχέσεις της με σημαντικές χώρες στη γειτονιά της όπως η Ρωσία και η Αλγερία και με παγκόσμιους παράγοντες όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Σαουδική Αραβία.
Η Ένωση θα πρέπει να ασχοληθεί με τις χώρες που εξάγουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο για να προωθήσουν την οικονομική τους διαφοροποίηση, συμπεριλαμβανομένης και της ανανεώσιμης ενέργειας και του πράσινου υδρογόνου που θα μπορούσε να εξαχθεί στην Ευρώπη.
Η ΕΕ θα πρέπει να βελτιώσει την ασφάλεια εφοδιασμού κρίσιμων πρώτων υλών και να περιορίσει την εξάρτηση της από άλλες χώρες -κυρίως από την Κίνα- για αυτά τα υλικά.
Θα πρέπει να εργαστεί με τις ΗΠΑ και άλλους εταίρους για να δημιουργήσει έναν "σύλλογο για το κλίμα”, του οποίου τα μέλη θα εφάρμοζαν παρόμοια μέτρα προσαρμογής για τον άνθρακα.
Η ΕΕ θα πρέπει να γίνει αυτή που καθορίζει τα πρότυπα παγκοσμίως για τη μετάβαση της ενέργειας, ιδιαίτερα στα πράσινα ομόλογα.
Θα πρέπει να διεθνοποιήσει την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, κινητοποιώντας τον προϋπολογισμό της εΕ, το ταμείο ανάκαμψης της ΕΕ και την αναπτυξιακή πολιτική της ΕΕ.
Η ΕΕ θα πρέπει να προάγει συμμαχίες παγκοσμίως για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής, όπως αυτή της προστασίας του παγώματος.
Ολόκληρο το κείμενο βρίσκεται διαθέσιμο εδώ
