Η παραδοξότητα έχει να κάνει µε το γεγονός ότι κανείς δεν µπήκε στον κόπο να καταγράψει ή τέλος πάντων να περιγράψει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήµερα ο αγροτικός τοµέας και οι Έλληνες γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Είναι σε καλή φάση, έχουν τα µαύρα τους τα χάλια, πρέπει να γίνουν κάποιες διορθώσεις, χρειάζεται ανασυγκρότηση σε βάθος, ποια είναι τέλος πάντων η εικόνα;
Χωρίς βαθιά γνώση και αποτύπωση της σηµερινής πραγµατικότητας, υπάρχει ο κίνδυνος η όποια επί µέρους πολιτική, όσο και καλή να είναι, ίσως καταστεί τελικά µάταιη!
Έτσι, πέραν της κριτικής που ασκείται για την περιορισµένη αναφορά στα θέµατα του αγροτικού τοµέα κατά τη διάρκεια των προγραµµατικών δηλώσεων ή τη γενική θεώρηση των επί µέρους θεµάτων, όπως του ΕΛΓΑ των συνεταιρισµών και των ελληνοποιήσεων, τίθεται και θέµα... κατεύθυνσης. Γιατί, καλή ρητορική περί της ανάγκης αύξησης της προστειθέµενης αξίας στην αγροτική παραγωγή, όµως, πως θα διανέµεται αυτή η προστιθέµενη αξία. Με ποιο τρόπο θα επιστρέφει κάτι περισσότερο απ’ αυτό που «γεύεται» σήµερα ο παραγωγός;
Έτσι όπως έχουν διαµορφωθεί τα πράγµατα στην αγορά, µάλλον δεν είναι και πολύ εύκολο. Η διαπραγµατευτική θέση του παραγωγού έχει αδυνατίσει δραµατικά, η συµµετοχή του στα επόµενα στάδια της αλυσίδας υπεραξίας, ειδικά µετά την κατάρρευση των συνεταιρισµών, έχει περιορισθεί, η θέση του στις διεπαγγελµατικές οργανώσεις, µάλλον διακοσµητική καθίσταται. Ακόµα και ο καλός νοούµενος διεθνής ανταγωνισµός µικραίνει τα περιθώρια κέρδους στην πρωτογενή παραγωγή και την ίδια ώρα, ο Έλληνας αγρότης, αφενός δεν διευκολύνεται να ενταχθεί στα επόµενα στάδια διαχείρισης των αγροτικών προϊόντων, αφετέρου δεν έχει τη δυνατότητα να απαιτήσει από την αγορά καλύτερη µεταχείριση για τα προϊόντα που διαθέτει. Αυτό λέγεται εγκλωβισµός. Αν µάλιστα εξετάσει κάποιος ενδελεχώς τον τρόπο µε τον οποίο κινούνται αυτές τις µέρες οι καλώς ή κακώς νοούµενοι εκπρόσωποί του (µιας και θεσµοθετηµένη εκπροσώπηση δεν υφίσταται), θα οδηγηθεί στο συµπέρασµα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Να πούµε γιατί; Γιατί δεν υπάρχει οργάνωση η οποία να είναι σε θέση να αναπτύξη µελέτες (στοιχειώδεις έστω) και να υποβάλει προτάσεις για λογαριασµό των παραγωγών. Τελευταία, τον ρόλο αυτό, παριστάνει ότι τον παίζει... η συντεχνία του ΟΣ∆Ε! Γίνεται µάλιστα δεκτή µετά βαΐων και κλάδων.
Διαβάστε αναλυτικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα Agrenda που κυκλοφορεί το Σάββατο 27 Ιουλίου
