Η Ελλάδα στην τρέχουσα περίοδο είχε επιλέξει να χωρίσει τις ενισχύσεις στις τρεις κατηγορίες δενδρώδεις, βοσκοτόπια και αροτραίες, ωστόσο εδώ φαίνεται να απαιτείται µία πιο τεκµηριωµένη πρόταση στα πλαίσια του µοντέλου επιδόσεων και των ενισχυµένων περιβαλλοντικών ανησυχιών που καλύπτει όλο το νοµοθέτηµα. Ένας διαχωρισµός σε παραγωγικές ζώνες βασισµένες όχι µόνο στις εδαφολογικές αλλά και στις κλιµατολογικές συνθήκες που µέχρι τώρα έχει εφαρµοστεί στη Θεσσαλία σε ερευνητικό επίπεδο (βλ. άρθρο καθηγητή Νικόλαου ∆αλέζιου σελ. 42-43) και παγκοσµίως κερδίζει πόντους ίσως να αποτελέσει µία λύση, καθώς παρουσιάζει, τουλάχιστον επιστηµονικά, επάρκεια για ένα τέτοιο σοβαρό εγχείρηµα.
Υπό αυτή την έννοια ζώνες µε υψηλή παραγωγικότητα µπορούν να ενθαρρύνονται µε µεγαλύτερο ύψος ενίσχυσης, η οποία θα έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσµα. Είτε, µπορεί η υψηλότερη ενίσχυση να προορίζεται για ζώνες χαµηλής παραγωγικότητας, ώστε να µην εγκαταλειφθεί η ύπαιθρος. Αυτό θα καθοριστεί από τις εθνικές επιλογές.
Οι επιδόσεις πάντως γίνεται φανερό πως έχουν φοβίσει την ελληνική πλευρά, µε τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, Σταύρο Αραχωβίτη να υποστηρίζει από το βήµα του πρόσφατου Συµβουλίου Υπουργών Γεωργίας (19 Νοεµβρίου) πως: «Κατά τη µετάβαση στο νέο µοντέλο, ο κίνδυνος αναστολής ή µείωσης των ενισχύσεων για τα κράτη µέλη λόγω µη τήρησης των αυστηρών χρόνων και των περιθωρίων τους είναι υπαρκτός και δεν πρέπει να τον υποτιµήσουµε», ενώ, συµπλήρωσε πως παρόµοιο κίνδυνο ενέχει και µια πιθανή απόκλιση από τις επιδόσεις.
Σηµειώνεται εδώ πως στο Άρθρο 18 γίνεται και η αναφορά για την επιλογή που έχουν πλέον τα κράτη µέλη να µην ακολουθήσουν το µοντέλο δικαιωµάτων για λόγους απλοποίησης.
Διαβάστε αναλυτικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα Agrenda που κυκλοφορεί στα περίπτερα από το Σάββατο 24 Νοεμβρίου
