Ο Αμερικανός συγγραφέας Κλίφτον Φάντιμαν είχε κάποτε πει για το τυρί ότι «είναι το άλμα του γάλακτος προς την αθανασία», έτσι, πολλοί καλλιτέχνες, θέλησαν να απογειώσουν αυτό το άλμα με αποτέλεσμα, το ταπεινό τυρί να γίνεται η μούσα πολλών μεγάλων ζωγράφων από τους Φλαμανδούς της Χρυσής Εποχής μέχρι την προσωποποίηση του Σουρεαλισμού, τον Σαλβαντόρ Νταλί.
Κάποιοι κριτικοί έσπευσαν να δηλώσουν, όταν είδαν το έργο, ότι η βασική επιρροή προήλθε από τη Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Άλλωστε από τον Αϊνστάιν και μετά, προχωρώντας προς την ακόμα πιο σύνθετη θεωρία της κβαντικής διεμπλοκής, ο χώρος εμφανίζεται σαν ένα κατασκεύασμα που δίνει την ψευδαίσθηση πως υπάρχουν χωριστά αντικείμενα και κατ΄ επέκταση όλα αυτά κάνουν να καταρρέει η εμπειρία του ανθρώπου για τον χώρο. Αν δεν είναι αυτό η ερμηνεία του έργου, τότε είναι η πνευματική αστάθεια που σε συνδυασμό με την δημιουργική ευφυΐα του καλλιτέχνη που συνυπογράφουν το αινιγματικό έργο, έσπευσαν να εξηγήσουν πολλοί.
Παρ' όλα αυτά, ο Νταλί τους προσγείωσε μάλλον ανώμαλα, δηλώνοντας ότι δεν επρόκειτο για τίποτε άλλο πέρα από «το τρυφερό, υπερβολικό, μοναχικό και παρανοϊκό Camembert του χρόνου και του χώρου». Άλλωστε η αποδοχή του απωθημένου, της νευροχημικής διαταραχής, του λογικού ατόπου ή του φυσικού παράδοξου, οι ερμηνείες δηλαδή του στοιχείου της αδιαμφισβήτητης παράνοιας που αποτυπώνει ο καλλιτέχνης από διάφορες προσεγγίσεις, όπως της ψυχανάλυσης, της φυσικής και της φιλοσοφίας, εμπίπτουν στην κοινότυπη λογική που καταδικάζει η κριτική-παρανοϊκή μέθοδος του Νταλί. Εδώ το ζητούμενο της έκφρασης είναι η ελεύθερη συσχέτιση, ο ψυχικός αυτοματισμός και η συστηματοποίηση της παράλογης σκέψης. Κάπως έτσι, ένα κομμάτι τυρί, μπορεί να αποτυπώσει στον καμβά κάθε εξέλιξη στον τομέα των πολιτικών, κοινωνικών και θετικών επιστημών που άφησαν το σημάδι τους στον άνθρωπο του 20ου αιώνα. Από τον Φρόυντ και τον Λένιν μέχρι τον Αϊνστάιν, η αιχμή της ανθρώπινης διανόησης γίνεται κεφάλαιο της ιστορίας της Τέχνης με φορέα το καμαμπέρ που έφαγε πριν πιάσει το πινέλο ο Νταλί.
