Αυτό αναφέρει σε σηµείωµά του ο καθηγητής του Πανεπιστηµίου Θεσσαλίας ∆ηµήτρης Κουρέτας, εστιάζοντας στην υπεροχή του ελληνικού µελιού, ενώ εξηγεί γιατί υπερέχουν το µέλι βαµβακιού και πεύκου, βάζοντας στο τραπέζι την ανάπτυξη του µελισσοκοµικού τουρισµού.
Πιο συγκεκριµένα αναφέρει: «Η διεθνοποιηµένη αγορά έχει οδηγήσει την πρωτογενή παραγωγή σε µια κατεύθυνση συµπίεσης του κόστους, κυρίως µέσα από πρακτικές µη ασφαλούς παραγωγής και αναζήτησης πρώτων υλών που εξυπηρετούν την µαζική βιοµηχανία τροφίµων. Η Ελλάδα δεν µπορεί να ανταγωνιστεί µε όρους µαζικής φτηνής, παραγωγής, γιατί το µέγεθός της δεν επιτρέπει τη µετάβαση σε τέτοιου είδους εκµεταλλεύσεις. Παράγουµε περίπου 20.000 τόνους µέλι και είµαστε αυτάρκεις σχεδόν, ενώ εξαγωγή γίνεται πολύ λίγο».
Υπάρχει ένα ελληνικό µέλι που παράγεται από τα πευκοδάση, το µέλι πεύκου το οποίο δεν παράγεται πουθενά αλλού στον κόσµο. Αυτό αποτελεί ένα από τα σηµαντικότερα κριτήρια προώθησης ενός προϊόντος στην παγκόσµια αγορά. Ένα προϊόν που υπάρχει µόνο στην Ελλάδα (και στην Τουρκία), µε αξιόλογες βακτηριοστατικές ιδιότητες και που θα µπορούσε να αποτελεί για τον Έλληνα µελισσοκόµο ότι και το ακριβότερο µέλι στον κόσµο, το µέλι Manouka της Νέας Ζηλανδίας.
Καταλήγοντας στο σηµείωµα του ο καθηγητής αναφέρει πως η «η Περιφέρεια Θεσσαλίας έχει την δυνατότητα να αναπτύξει τον τοµέα του µελισσοκοµικού τουρισµού µε ειδικό τουρισµό από το εξωτερικό. Όταν και εφόσον το αποφασίσουν αυτοί που έχουν την ευθύνη».
