Σταδιοδροµία απατεώνων
πριν τα ζητηµατα ήταν δύο. Πρώτον, προκάλεσαν «βουνά αποθεµάτων βουτύρου» και «ροδάκινα των χωµατερών» µε ό,τι αυτό σηµαίνει ως προς τη σπατάλη πόρων. ∆εύτερον, τα λεγόµενα «πανωγραψίµατα» έγιναν περισσότερα από την πραγµατική παραγωγή, µε ό,τι αυτό σηµαίνει για τον υγιή ανταγωνισµό και τη σταδιοδροµία των απατεώνων.
Καριέρα εξωσχολικών
Με τη µετάβαση στις άµεσες ενισχύσεις, µπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να περιόρισε κατά κάποιο τρόπο τη σπατάλη που χαρακτήριζε τις ενισχύσεις στην παραγωγή. Αυτό που δεν λέµε, είναι ότι την ίδια στιγµή, µείωσε δραµατικά τις ενισχύσεις που φθάνουν στους πραγµατικούς παραγωγούς. Είχαµε την αποθέωση της γραφειοκρατίας. Εκεί που οι αρµόδιες αρχές δεν είχαν δυσκολία να µετρήσουν τι πραγµατικά παράγεται, έφθασαν στο σηµείο να µην µπορούν να µοιράσουν, ούτε δύο γαϊδάρων άχυρο. Κι όλο το χάσιµο ήταν για τους πραγµατικούς αγρότες. ∆ηλαδή για τους ανθρώπους που τα δίνουν όλα για τη στήριξη της αγροτικής παραγωγής.
Κάστα δικαιωµατούχων
Παίρνω αφορµή από ένα τηλεφώνηµα που είχα, λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτές τις γραµµές, από έναν βοοτρόφο που ζει στις ορεινές πλαγιές της Συκαµιάς Ολύµπου. Ενώ δίνει αγώνα για την παραγωγή, δεν εισπράττει µε τη µορφή των άµεσων ενισχύσεων ούτε το 1/4 αυτών που εισπράττουν, όχι µόνο οι παλιότεροι συνάδελφοί του που είναι στην παραγωγή βόειου κρέατος, αλλά ούτε αυτά που έχουν κατοχυρώσει και συνεχίζουν να κατοχυρώνουν κάποιοι άλλοι που δεν ξέρουν τι πάει να πει κοπάδι.
Μια βραδιά στη Συκαµιά
«Ποιος µοιράζEI και προπάντων πώς µοιράζει, σ’ αυτόν τον τόπο, τα κονδύλια των κοινοτικών ενισχύσεων;», µου επισηµαίνει ο συνοµιλητής µου στην άκρη της τηλεφωνικής γραµµής. «Και πώς γίνεται» διερωτάται, «κάθε φορά από την Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι άλλες οι γραµµές και να είναι άλλος ο τρόπος µε τον οποίο ερµηνεύονται και εφαρµόζονται οι κοινοτικοί κανονισµοί στη χώρα µας;».
Όλα τα λεφτά στους άρπαγες
Θα το πω όσο πιο καθαρά µπορώ. Στην Ελλάδα αυτό τον καιρό, οι αγρότες διώκονται. Όχι µόνο δεν απολαµβάνουν µε όρους πραγµατικής αγοράς τους καρπούς των κόπων τους, όχι µόνο δεν εισπράττουν το µερίδιο των κοινοτικών πόρων που τους αντιστοιχεί, όχι µόνο δεν έχουν καµιά διευκόλυνση στη δουλειά που κάνουν, αλλά αναγκάζονται να νοιώθουν και «µέτοικοι» στον ίδιο τους τον τόπο. Αυτό που γίνεται αυτόν τον καιρό µε τους δασικούς χάρτες και τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, η πρωτοφανής «αρπαγή» γης που λαµβάνει χώρα σε βάρος των ανθρώπων της παραγωγής. Όλων εκείνων που πραγµατικά, ιστορικά και µε αποδείξεις, φρόντισαν το φυσικό τοπίο και κράτησαν ζωντανή την ύπαιθρο, προσφέροντας παράλληλα διατροφική επάρκεια στους πολίτες των πόλεων και ανάσες στην ελληνική οικονοµία.
ΑΠΕργάζονται
Αναρωτιέµαι πολλές φορές, µήπως η τόση γραφειοκρατία, η πολυνοµία και το θολό τοπίο γύρω από την κυριότητα του ∆ηµοσίου, τις διεκδικήσεις επί δασικών και χορτολιβαδικών εκτάσεων και γενικότερα τον σχεδιασµό των χρήσεων γης, υπάρχουν απλά για να εξυπηρετούν κάποια στιγµή, ενδεχοµένως και ανά πάσα στιγµή, τα λεγόµενα µικρά και µεγάλα αδιαφανή συµφέροντα; Μήπως αυτό που βίωσε και βιώνει η ελληνική κοινωνία µε τους κάθε είδους καταπατητές – εργολάβους, γύρω από τον αστικό ιστό, ειδικά στα χρυσά χρόνια της οικοδοµικής δραστηριότητας, το ξαναζεί αυτές τις µέρες µε τους κεφαλαιούχους – επενδυτές των ΑΠΕ;
Αόρατοι συνεπικουρούντες
Μήπως οι εξυπηρετήσεις που παρέχει τελικά η σκουριασµένη δοµή των ∆ασαρχείων -του σαθρού συστήµατος του ΟΣ∆Ε συνεπικουρούντως βεβαίως- είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η «αόρατη χείρα» για να κινεί τα νήµατα της καταπάτησης κάθε έννοιας νοµικότητας, δικαιοσύνης και δικαιώµατων των τοπικών κοινωνιών, επί των εκτάσεων και των περιοχών που έµειναν µια ζωή στην αµφισβήτηση;
