Προ του τέλους
Ειδικότερα στον αγροτικό τοµέα, αυτό το οποίο µπορεί να δει κανείς και µε γυµνό µάτι, είναι µια περιφρόνηση στην πολυπληθή κοινωνία των συντελεστών της αγροτικής παραγωγής, η οποία, βραχυπρόθεσµα τουλάχιστον, λειτουργεί προς όφελος συγκεκριµένων οικονοµικών συµφερόντων και ισχυρών µοχλών πίεσης. Η χειραγώγηση των media διευκολύνει προσωρινά αυτή την επιλογή, ωστόσο τα προβλήµατα στις τάξεις των αγροτών διογκώνονται και το φάσµα της χρεοκοπίας για τη µεγάλη πλειοψηφία των αγροτικών εκµεταλλεύσεων καθίσταται αναπόφευκτο.
Και µη χειρότερα
Όσο η «σήψη» προχωρά, τόσο οι φέροντες την ευθύνη για την πορεία της κοινωνίας περιχαρακώνονται στη ζώνη ασφάλειας και αποµακρύνονται από τα πραγµατικά προβλήµατα των πολιτών και των παραγωγικών τους δοµών. Όσο πιο δύσκολη γίνεται η κατάσταση στον πρωτογενή τοµέα τόσο λιγότερη είναι η συζήτηση για τις λύσεις που θα πρέπει να αναζητηθούν και τις θυσίες που ενδεχοµένως θα πρέπει να γίνουν.
Εκτός ορίων
Όσο περιορίζεται η κριτική στα κακώς κείµενα και όσο µειώνονται τα ανακλαστικά εκείνων που δύνανται να προβούν σε διορθώσεις, τόσο αποθρασύνονται εκείνοι που έχουν τον τρόπο να εκµεταλλεύονται τα νοµικά κενά, τη διαφθορά των αρχών και την απουσία ενός όποιου στοιχειώδους ελέγχου των αγορών.
Θηλιά στο λαιµό
Τα παραδείγµατα είναι πολλά. Η οικονοµική πίεση που υφίσταται ένας παραγωγός όταν το προϊόν του δεν έχει την τιµή που χρειάζεται για να ανταπεξέλθει στα έξοδά του, γίνεται δύναµη για τον «µεταπράτη» που εκµεταλλεύεται την ανάγκη και ενισχύει οικονοµικά τη θέση του. Στο σύσπορο βαµβάκι για παράδειγµα, µετά την υποχώρηση της τιµής παραγωγού κάτω από τα 50 λεπτά, η αγωνία των παραγωγών µετατράπηκε σε πανικό και οι πράξεις (φιξαρίσµατα) στα χαµηλά πολλαπλασιάστηκαν.
Panic room
Ανάλογη κατάσταση επιχειρείται να δηµιουργηθεί το τελευταίο διάστηµα και στο ελαιόλαδο. Μετά από µια συγκυρία ευνοϊκή για τις τιµές παραγωγού, βλέπουµε αυτές τις µέρες δίκτυα συµφερόντων να σπέρνουν τον πανικό, αδιαφορώντας για το µέλλον της ελαιοκαλλιέργειας και των υποστηρικτικών αυτής δοµών, κυνηγώντας λυσσαλέα το εφήµερο µεγάλο κέρδος.
∆εύτερη ευκαιρία
Την ίδια στιγµή η πολιτεία, αδυνατεί να βάλει µια τάξη στα πράγµατα. Ταµπουρωµένη πίσω από σκοπιµότητες και µικροσυµφέροντα, δεν έχει την τόλµη να «ανοίξει το παιχνίδι» και να µετατρέψει τα αδιέξοδα σε καινούργιες ευκαιρίες. Παίζει µε τους όρους που υπαγορεύουν οι ευκαιριακοί µεταπράτες, αδυνατώντας να διαµορφώσει προϋποθέσεις για προϊόντα ταυτότητας (βαµβάκι, ελαιόλαδο) και υψηλής προστιθέµενης αξίας, που να δίνουν κίνητρα ανάπτυξης και στους ίδιους τους παραγωγούς.
