Φόβος για τις ριζικές αλλαγές που θα ‘πρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια στον ΟΠΕΚΕΠΕ, φόβος για τα κακώς κείµενα στη διαχείριση των κοινοτικών ενισχύσεων, φόβος για την αναθεώρηση στο καθεστώς ασφάλισης της αγροτικής παραγωγής (ΕΛΓΑ), φόβος για τον σχεδιασµό ζωνών καλλιέργειας – εκτροφών, φόβος για την κλιµατική αλλαγή, φόβος, µεγάλος φόβος και για τα µπλόκα.
Φοβούνται τον ίσκιο τους
ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΟΒΟΣ, οι κινήσεις είναι σπασµωδικές. Χαρακτηριστικό παράδειγµα, οι αλλαγές στη διοίκηση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Λίγες µέρες αφού ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου ο σηµερινός υπουργός, Κώστας Τσιάρας, έληγε το 6µηνο της προσωρινής θητείας του τότε προέδρου, Κυριάκου Μπαµπασίδη και µελών της διοίκησης. Τότε ο υπουργός, περισσότερο από φόβο στις αλλαγές, επέλεξε να διατηρήσει στη θέση του τον κ. Μπασίδη και τους συν αυτώ.
Η χαρά του Μπαµπασίδη
ΈΞΙ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ, βλέποντας ότι µ’ αυτόν τον πρόεδρο και µ’ αυτή τη διοίκηση δεν µπορούσε να γίνει δουλειά, αποφάσισε, κάπως αιφνιδιαστικά, να ζητήσει τις παραιτήσεις τους. Όλοι σκέφθηκαν, αφού ζητάει παραιτήσεις, σίγουρα θα έχει φροντίσει και για το ποιοι θα τους αντικαταστήσουν. Πέρασαν σχεδόν τρεις µήνες και… στον τόπο το χορό. Αρχές του χρόνου ακούσθηκαν κάποια ονόµατα, γράφτηκαν ξανά και ξανά στις εφηµερίδες και στα sites αλλά επισήµως τίποτα. Ο παραιτηθείς εδώ και τρεις µήνες, Κυριάκος Μπαµπασίδης, µέχρι την περασµένη Πέµπτη το απόγευµα που ανακοινώθηκαν τελικά οι αλλαγές, ασκούσε κανονικά τα καθήκοντα προέδρου του ΟΠΕΚΕΠΕ, µε ό,τι αυτό σηµαίνει για τη λειτουργία ενός τόσο ευαίσθητου οργανισµού όπως είναι ο Οργανισµός Πληρωµών.
Ο νέος θεµατοφύλακας
ΕΙΚΑΖΕΤΑΙ ότι ένας από τους λόγους της καθυστέρησης, είχε να κάνει µε τα τυπικά κωλύµατα του συνταξιούχου δικαστικού, Νικόλαου Σαλάτα, θα είναι τελικά ο αντικαταστάτης του Μπαµπασίδη, να αναλάβει καθήκοντα στη συγκεκριµένη θέση. ∆ηλαδή, πρώτα ζητήθηκε η παραίτηση του Μπαµπασίδη, µετά επιλέχθηκε το πρόσωπο του Σαλάτα και στη συνέχεια, δηλαδή τρεις µήνες µετά, εξετάζονταν επί µέρες, αν το συγκεκριµένο πρόσωπο έχει τις προϋποθέσεις να αναλάβει τη συγκεκριµένη θέση.
∆ώδεκα χρόνια τόκοι
ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΦΟΒΟ διακρίνω, πάντως, και στο θέµα της ρύθµισης των κόκκινων αγροτικών δανείων και ειδικότερα των παλαιών δανείων που προέρχονται από την πάλαι ποτέ Αγροτική Τράπεζα. Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που τα δάνεια αυτά πέρασαν στην PQH και τουλάχιστον 6 (χρόνια) από τότε που την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας φέρει η σηµερινή κυβέρνηση. Όλοι έβλεπαν ότι η υπόθεση διαχείρισης δεν προχωράει, κανείς όµως δεν είχε την τόλµη να δώσει ένα ξεκάθαρο τέλος σ΄αυτή την υπόθεση.
Ο λαγός από το καπέλο
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, περιουσίες απαξιώθηκαν από τη φθορά του χρόνου, περιουσίες λαφυραγωγήθηκαν από κάθε λογής πλιατσικολόγους, περιουσίες (συνεταιριστικές και ιδιωτικές) άλλαξαν χέρια, χωρίς κανείς να νοιάζεται για το που οδηγούνται τα πράγµατα. Σήµερα, 6 χρόνια µετά, η κυβέρνηση αποφασίζει να θέσει σε διαβούλευση ένα πλαίσιο ρύθµισης που εκ πρώτης όψεως ανοίγει δρόµο, προς αναζήτηση λύσης. Εικάζεται ότι κάποιοι εκ των διαχειριστών (servicers), τώρα είναι έτοιµοι να αναλάβουν δράση. Γι’ αυτό άλλωστε και η καθυστέρηση. Ας είναι κι έτσι. Θα βγουν κάποια στιγµή και οι εφαρµοστικές αποφάσεις µε πρόβλεψη για διαγραφή κεφαλαίου 40%;
